Αυτή η ανάλυση είχε δημοσιευτεί αρχικά στο πρώτο τεύχος του εντύπου “Richochets”, το Νοέμβριο του 2014, ένα ενημερωτικό δελτίο στα γαλλικά σχετικά με τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren των Βρυξελλών. Το κείμενο, που ακολουθεί, είναι το πρώτο μιας σειράς μεταφράσεων από τις εκδόσεις Άγνωστοι, κομμάτι μιας μπροσούρας υπό διαμόρφωση σχετικά με τον αγώνα ενάντια στη μεγα-φυλακή.
Το βελγικό κράτος θέλει να κατασκευάσει μια νέα φυλακή στο Harren, βόρεια των Βρυξελλών. Ο στόχος είναι να γίνει η μεγαλύτερη φυλακή στο Βέλγιο, μια μεγα-φυλακή (σύμπλεγμα εγκαταστάσεων φυλακών υψίστης ασφαλείας), μια αυθεντική πόλη-φυλακή, η οποία θα εμπεριέχει πέντε διαφορετικές φυλακές στο ίδιο μέρος. Όπως και οι υπόλοιπες φυλακές, που κατασκευάστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, και αυτή στις Βρυξέλλες θα αναπτυχθεί με βάση αυτό που εκείνοι ονομάζουν “κοινοπραξία ιδιωτών και δημοσίου”. Αυτό σημαίνει πως η κατασκευή και η διαχείριση της φυλακής θα βρίσκονται εξ ολοκλήρου στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών και πως το κράτος θα νοικιάσει τις εγκαταστάσεις για 25 χρόνια, μετά το πέρας των οποίων θα γίνουν τελικά κρατική ιδιοκτησία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δε χρειάζεται κανείς να κοιτάξει και πολύ σε βάθος για να κατανοήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αντιπροσωπεύει αυτό το εγχείρημα.
Η μεγα-φυλακή θα είναι, επίσης, η πρώτη βελγική φυλακή, στην οποία θα υπάρχει η δυνατότητα να κλειστεί ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ταυτόχρονα (το σύμπλεγμα διαθέτει 1.200 κελιά), άντρες, γυναίκες και παιδιά. Εντός της φυλακής θα υπάρχει δικαστήριο, με σκοπό να περιοριστούν οι μετακινήσεις των κρατουμένων όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η κατασκευή αυτού του τερατουργήματος είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός “υπερ-σχεδίου” των προηγούμενων κυβερνήσεων, το οποίο οραματίζεται την κατασκευή εννιά περίπου καινούριων φυλακών σε όλην τη χώρα. Το σχέδιο πουλήθηκε στο κοινό ως η τελική λύση στον υπερ-πληθυσμό και την επακόλουθη υποβάθμιση κάποιων φυλακών, ως ένα μεγάλο βήμα προς έναν εξανθρωπισμένο εγκλεισμό, δίνοντας βάση στην ενσωμάτωση των κρατουμένων. Ένας τέτοιος ελιγμός έγινε αναπόφευκτος για την εξουσία, βλέποντας πως για χρόνια οι φυλακές είχαν πληγεί από αποδράσεις, ομηρίες δεσμοφυλάκων, αρνήσεις επιστροφής στα κελιά, μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις. Επιπροσθέτως, οι συνθήκες κράτησεις είχαν ως αποτέλεσμα την επίπληξη του βελγικού κράτους από διεθνείς αρχές. Γι’ αυτό, θέλουν να ξεμπερδέψουν με την αναταραχή, την εξέγερση και τη διεθνή προσοχή. Άλλα, όλη αυτή η ρητορική κενοφανούς εξανθρωπισμού σε συνθήκες υποτιθέμενης κρίσης, που έχει σκοπό να διασφαλίσσει πως το κοινό θα αποδεχθεί αυτήν την τεράστια εισροή χρημάτων από τον εγκλεισμό, είναι προφανώς ένα κάρο βλακείες. Είναι το σύγχρονο περιτύλιγμα για κάτι αρχαίο· η εξουσία, που ακονίζει ακόμα περισσότερο τα κατασταλτικά της όπλα για να προστατευθεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό της, να διατηρήσει την κατεύθυνσή της προς περισσότερο έλεγχο και μεγαλύτερη καταστολή.
Σήμερα, διοχετεύουμε χρήματα στο σύστημα δικαιοσύνης του Βελγίου με πολλούς τρόπους. Δεν είναι μόνο τα χιλιάδες κελιά, αλλά και η επέκταση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία, τα πρόστιμα κλπ. Για το κράτος, το ζήτημα δεν είναι ο εξανθρωπισμός των ποινών του, αλλά αντίθετα η επέκταση επιβολής τους σε όλους εκείνους, που συνεχίζουν να ξαναμπαίνουν σε diy υποδομές για να γλιτώσουν από τις αγκάλες της δικαιοσύνης. Με το να αυξάνουν σημαντικά τη χωρητικότητα των φυλακών και με τη διεύρυνση των δυνατοτήτων για εναλλακτικές ποινές, θέλουν να δώσουν σε όλους μας τα πιθανά μέσα για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τι εστί κοινωνία· για να τιμωρήσουν ακόμα περισσότερους ανθρώπους και να τους κλειδώσουν στις φυλακές, στα σπίτια τους, σε μια δουλειά ή σε οικονομικά χρέη.
Και οι εξουσιαστές καταλαβαίνουν καλύτερα από ποτέ πως η επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι δυνατή μόνο μέσω των παραδοσιακών θεσμών του κατασταλτικού μηχανισμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στην πόλη των Βρυξελλών, βλέπουμε πως η μεγα-φυλακή δεν είναι το μόνο εγχείρημα με στόχο τον έλεγχο των ανθρώπων, τον καθορισμό της συμπεριφοράς τους με διάφορους τρόπους και τον επηρεασμό και περιορισμό της καθημερινής ζωής τους. Μέχρι τις πιο απομακρυσμένες γωνίες της πόλης, τέτοια εγχειρήματα ξεπηδούν, όπως φαίνεται, σαν μανιτάρια. Από την κατασκευή νέων αστυνομικών τμημάτων, μέχρι την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων καμερών και επιπροσθέτως, με την εντονότερη παρουσία της αστυνομίας στον δρόμο. Την επέκταση της περιοχής, που βρίσκονται τα κτήρια της Ε.Ε., με σκοπό να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά καλά ελεγχόμενο δίκτυο αστικής συγκοινωνίας, που πρέπει να μεταφέρει το εργατικό δυναμικό, που ζει εκτός της πόλης, γρήγορα και αποδοτικά στον τόπο εργασίας του. Την κατασκευή ναών αφιερωμένων στην όλο και αυξανόμενη κατανάλωση, την κατασκευή νέων πολυτελών κατοικιών στις φτωχότερες γειτονιές, για να επιτευχθεί η “κοινωνική κάθαρση”. Όλες αυτές οι πανέξυπνες εφευρέσεις δεν είναι τίποτα άλλο από όργανα, που έχουν ως μοναδικό στόχο να κρατήσουν τους ανθρώπους στη σειρά ή να συμμορφωθούν με αυτήν και να στοχοποιήσουν, να γελοιοποιήσουν, να κυνηγήσουν ή να φυλακίσουν εκείνους, που δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα ή που την αρνούνται συνειδητά. Η μεγα-φυλακή στο Harren και η αστική ανάπλαση των Βρυξελλών είναι δύο όψεις του ίδιου νοήματος.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που τα πρώτα κείμενα, που εξέφραζαν μια ριζοσπαστική αντίθεση στην κατασκευή της φυλακής, μοιράστηκαν στο Harren, συνδέοντας το πολλοστό κατασταλτικό εγχείρημα του κράτους με την αργή αλλά σίγουρη μετατροπή της πόλης σε μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή. Από τότε, γεννήθηκε ένας αγώνας με πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες και εντάσεις: κείμενα, αφίσες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, σαμποτάζ και άμεση δράση. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες αντικατοπτρίζουν μια αντι-πολιτική αντίληψη και αποτελούν μια πρόκληση σε όλους να περάσουν στην επίθεση, σε απευθείας σύγκρουση με τους εξουσιαστές και του σχεδιασμούς τους. Επίσης, διακηρύσσουν την αυτονομία του αγώνα, ενθαρύννοντας τους πάντες να αυτο-οργανωθούν όποτε/όπως και με όποιον αυτοί θεωρούν καλύτερο, σε μια ευθεία σύγκρουση με εκείνα που μας καταπιέζουν.
Η κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren δεν πρόκειται ποτέ να εμποδιστεί μόνο με τα λόγια. Η φαντασία, οι ιδέες, η επιμονή, το πάθος και οι πράξεις όλων μας μπορούν να φουντώσουν τη φωτιά, στην οποία κανένα μεμονωμένο εγχείρημα κανενός προπύργιου της εξουσίας δεν μπορεί να αντισταθεί. Τη συνέχιση της εξερεύνησης των μονοπατιών αγώνα, την ανάληψη δράσης.