Against the maxi-prison and the world that needs it

2015/06/28

International poster : Break the ranks [May 2015]

Filed under: English — lacavale @ 15:39

Everyone should fall in line. That’s what they want, from our first to our last breath. We should be in line for the classrooms, for the checkouts of the supermarket, for work; we should queue up on the roads, in front of the counters of bureaucracy, at the polling stations… until the end of the line, in rows of tombstones.  An entire existence that drags on like this – our muscles only contract to kneel down, our hearts only beat for goods – in the safety of a prison.

The cities are looking more and more like prisons, with every corner planned to be better surveilled, controlled, patrolled. The inhabitants are like prisoners escorted by capitalist exploitation and handcuffed by social obligations, always under the artificial eyes of security cameras. Everyone directed towards craving the consumption of feelings, carefully calculated, delivered by omnipresent screens.

This prison-society promises well-being, but delivers mostly massacres, as it is demonstrated by the drowned dreams of those who have tried to cross its moat and the bombarded bodies of those who rise up at its gates. Those who take the freedom to not beg but would rather trace their own paths, will be confronted by an army of politicians, judges, police and journalists.

While in Brussels a new maxi-prison is being built, in Athens a special regime is being imposed on combative prisoners; while in Paris they are laying the first brick of the new Justice Palace, in Zürich and Munich other monstrous Police and Justice Centres are being planned; while powers are making agreements beyond national borders on how to carry out counter-insurgency strategies, research laboratories and surveillance industries are set up to produce social peace. And everywhere, from Spain to Greece to Italy, repression hits anyone who is tainted by the most intolerable crime: ending with obedience and inciting others to do so as well.

However, these huge projects of repression are not only met with applauses, silences or complaints. Sometimes they crash against a hostility that is resolute and daring. It is the case, for example, of the biggest belgian prison to date, currently under construction. A project whose path has already been studded by direct actions against those who collaborate, both public institutions and private enterprises. From paint to stones, from hammers to flames, from destruction to sabotage, it’s a constellation of attacks that completely breaks away from the penal code, political strategy or complacency with the State. If the defenders of this order want to smother this struggle, it’s because a breath of freedom can become contagious. Everywhere.

The human being was not born to fall in line, to keep his head low, to wait for a permission to live. But by raising our heads, arming our hands and challenging power – that’s where life begins: by the destruction of all ranks.

 

From breakranks.noblogs.org

Sabotage [May 2015]

Filed under: English — lacavale @ 15:37

 1. (noun) Illegal act, usually violent, of interference, destruction, aimed at rendering unworkable production, civil or military installations.

2. (noun) Manipulation, acts aimed at the disorganization or failure of a business or project.

3. (noun) Material act aimed at preventing the normal functioning of a service

At times we would be led to believe that we live in a world of ghosts. Without body or form, they haunt our days and nights, trying to identify and control, our entire existence. They are called Economy, Nation, Politics, Public Good, State, Order. Nobody knows exactly what they are, why they exist and above all, no one agrees with what the other means by them. So, ghosts are elusive, extremely resistant to benevolent or constructive criticism as they say, because doted with an incredible capacity to absorb half-opinions, approximations and superficial criticism.

Power is constantly widening the abyss between these ideological concepts and the undeniable substance of exploitation, oppression, injustice, lack of freedom. Economics is spoken of as if it was something separate from the hours of stifling work we do, as if it was not the clothes we wear all manufactured by millions of slaves in a far-off country. We speak of Order without realizing that this concept, when applied to reality is, for example, thousands of dead immigrants at the borders. There is talk of Confinement, Punishment, Justice, but the speaker has rarely spent years in nine metres square.

By struggling we pierce this castle of ghosts, the lies that this society is based on. We see things in all their cruelty, in flesh and blood. Beyond the game of the deforming mirrors of ideologies. Beyond the professionals of discourse and specialists of analysis. We break the false separation between objective and subjective, feeling and reason, thinking and acting: our thoughts go with the rhythm of our hearts that give strength to our hands to act.

In our struggle, one of the weapons we have at our disposition, is sabotage. The illegal and destructive deeds of one acting in hostile territory, behind the enemy lines. Rather than engage in a frontal battle and succumb to the ultra-developed defences of the system, we proposed sabotage to prevent the construction of the maxi-prison. To impair, undermine and destroy the inner workings of the machine that is about to build this prison horror: the companies that build it, the architects pencil in hand, the engineers that calculate the most economical and safe way to confine a human being, the banks and institutions that finance it, the politicians who acclaim and justify it. While power is preparing its waltz of ghosts with shots of discourse on overpopulation, security, Justice, sabotage brings out the materiality of all this maxi-prison affair.

In addition to preventing its normal functioning, sabotage spreads disorder in the ranks of the enemy. It cannot know where the next blow will come from. One moment it is the windows of an architect’s office that shatter overnight, another time a building of engineers is stormed during the day, and yet another flames ravage the construction site and equipment of prison constructors. Sabotage disrupts the enemy.

And it is by disorganizing it that it is unable to meet its goals, such as imposing a maxi-prison on Brussels. So, far away from us the politicos’ speeches, the journalists’ chatter, the legalist illusions of citizenist opposition, all hypocritical bla bla bla. Let’s sabotage the castle of ghosts.

[Published by Ricochets, Bulletin against the maxi-prison and the world that goes with it. No. 6, May 2015.]

 

“The maxi-prison won’t be built on our resignation” [June 2015]

Filed under: English — lacavale @ 15:35

The building work for the construction of a maxi-prison in Brussels, the biggest in the country, is due to start. It will be erected in Haren, in the northern suburbs of the city, not far from the NATO headquarters. A struggle has been going on for years against this great repressive enterprise by those who don’t conceal their hatred of authority in any form: leaflets, posters, books, videos, wild demos, occupations, concerts, meetings, talks… have all contributed to creating and spreading a hostility that has gone beyond words to materialize in dozens and dozens of direct actions.

Concrete acts of revolt have taken place not only in the most turbulent neighbourhoods of the capital but all over Belgium. So, for this reason alone they cannot be attributed to just a few hotheads.  It is an « the exquisite elevation of the rebellion of the arms and the mind», that is worrying the Belgian authorities, having proved itself to be within the reach of every variety of rage and mind. As well as being determined not to accept the compromises of politics.

This explains why so many have busied themselves with every means to put a stop to this struggle against the future maxi-prison of Brussels.  The recuperators of the (extreme) left – who can’t stand a self-organised struggle carried out autonomously without begging for political consensus and explicitly turned against all the authorities – haven’t been able to put a stop to it.

The journalists – who have recently been striving to transform the enemies of all prisons into the enemies of mankind, portraying them as bloodthirsty beasts determined to turn against anyone – haven’t been able to put a stop to it. The inquisitors in ermine who have tried unsuccessfully to divide the subversives into good protesters and bad saboteurs haven’t managed to put a stop to it. Uniformed and plain-clothes cops with their operations, even coming out with indecent proposals in search of collaborators, haven’t been able to stop it.

The latest “anti-terrorist” operation kicked off at dawn on Wednesday June 10, when police were unleashed to carry out raids and seize of every piece of paper, every publication, every leaflet or poster, every piece of writing and every computer found in the raided houses and at le Passage, the premises of the struggle against the maxi-prison.

When taken to the offices of the Federal Police, the anarchists refused to answer a single question and were released a few hours later.  The mastermind of this brilliant operation is the king’s prosecutor Patrick De Coster. In spite of his surname, he definitely doesn’t love the rebels like Thyl Ulenspiegel. [in 1867 Charles De Coster wrote The Legend of Thyl Ulenspiegel and Lamme Goedzak, adventures of a Flemish prankster during the Reformation wars in the Netherleands.] His gloomy office will now be invaded with anarchist papers. A good omen, given that the office has already been set ablaze, in 2005.

In any case, Le Passage can do without them; it is already full of comrades, those in solidarity, accomplices…    [11/6/15]

June 2015, from Finimondo

 

To the uncontrollables [June 2015]

Filed under: English — lacavale @ 15:32

To the uncontrollables

Order must reign: this is the motto of all power. And we know very well what it means by order: its massacres at the frontiers, its exploitation at the workplace, its terror in the prisons, its genocides and wars, its pollution of our bodies, its devastation of everything that is beautiful and free, its invasive ideology in our minds and its despondency in our hearts. In Brussels power has been making a quality jump. We are referring to the shops for eurocrats, new loft apartments for the rich, cops which are multiplying like bunnies and surveillance cameras that pop up like mushrooms after the rain season, new malls and an urban development plans to reinforce control, the message remains clear; order must reign and the poor, the excluded, the clandestines, the criminals, the rebels, we are the undesirable in this city, only worth anything if we obey, break our backs at work and then snuff it.

Today, one of the most symbolic projects of power in Brussels is the construction of the maxi-prison, the biggest in belgian history. The shadows of its walls and the desperation of its cells will serve as a severe menace to all those who toil to survive in this world, who don’t remain within their imposed ranks, who rebel to oppression. A grim place where to put the undesirables, those who are detrimental to the glorious march of economy and power; a place which reflects all the structures where the violence of power materializes, just like in detention centres, in psychiatric hospitals and in police stations,… – and why not, also the malls, the institutions, the streets of a city which have become large annexes of a huge open air prison.

To struggle against a maxi-prison therefore means to take back a glimpse of freedom. To impede its construction means to strike the path of power towards more control and more submission. To sabotage its realization is to open the horizons of struggle which breaks with the resignation, the best ally of the powerful. But we are neither stupid nor naïve. To struggle against the maxi-prison means to battle against everything it represents, a battle which is not confined to legality, but which arms itself of all weapons it deems fit. It is a battle which we ourselves lead, in a self organized and autonomous way, without political parties nor official organizations, without elected nor future politicians.

The last years of struggle against the maxi-prison have seen a wide range of initiatives of struggle in the neighbourhoods of Brussels (far way from the spot lights of the news and the stench of institutions), of direct actions against those responsible for this project (construction companies, architects, engineers, politicians, police officers and bureaucrats) and of sabotages in every angle of the city and of Belgium. Uncontrollable, because they do not conform to the imposed limits of democratic power, unmanageable, because they spring from a free initiative that does not obey to any hierarchy, ungovernable, because it refuses any dialogue with power in order to recreate spaces of real and free dialogue among individuals in struggle. Qualities that cannot be compatible with any form of power, and therefore hold the sweet taste and the proud charm of freedom. Three characteristics capable of irrupting into ongoing social conflicts, anywhere a line of demarcation is drawn between power and its opponents, in the life and struggles of each one of us.

All of this sticks in the gullet of power. It does not like that we speak about it, that we discuss it, that we propose it, that we act in this direction. If only a few weeks ago journalists dumped tons of shit on the struggle against the maxi prison (against anyone who struggles in a self-organized and autonomous way against power), in the early hours of Wednesday 10th of June 2015, federal agents kicked down the door of four houses of comrades and of Le Passage, the space of struggle against the maxi-prison in Anderlecht, to carry out a raid and to confiscate the words of struggle that power cannot tolerate. A repression whose objective is to clearly attempt to break this struggle which manages, through words and acts, through fliers and fires, through direct action and attack, during the day or the night, with few or many, to create an opening. These judicial maneuvers reflect the repression which constitutes the daily life of all the undesirables of Brussels and of the entire world: from tortures in police stations to homicides in prisons, from the drowned refugees in the Mediterranean to the people dying of exhaustion from work or of asphyxiation by merchandise.

If power sows fear to be able to better control and govern, “c’est reculer que d’être stationnaire (*)”: we thus affirm the joy of freely struggling, the pride in the ideas which stand in opposition to their morbid projects, and the solidarity among those who long for the dream of a world rid of power.

Let’s continue the hostilities against everything which suffocates us.

No step back: let’s attack the maxi-prison, its builders and defenders!

Courage and determination to those who fight against power and for freedom!

[June 2015]

 

Some contacts:

 

Le Passage

Space of struggle against the Maxi-Prison

rue Rossini 11 – Anderlecht Bruxelles

(opened Wednesday and Saturday between 17:00 and 20:00)

 

Ricochets

monthly bulletin against the Maxi-Prison

 

www.lacavale.be

news about struggles against prisons

 

* a line from the song “Le triomphe de l’anarchie” by Charles d’Avray (1878-1960): “to stay still means making a step backwards”.

2015/06/27

ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ [Μάιος 2015]

Filed under: Ελληνικά — lacavale @ 11:07

Ολους στη σειρά. Ετσι μας θέλουν, από την πρώτη μέχρι την τελευταία αναπνοή. Στη σειρά μέσα στις σχολικές αίθουσες, στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, στους χώρους δουλειάς, στη κυκλοφοριακή συμφόρηση των δρόμων, στα γραφεία της γραφειοκρατίας των δημοσίων υπηρεσιών, στις κάλπες…. μέχρι να φτάσουμε στη τελευταία σειρά στοίχησης, αυτή των τάφων στα νεκροταφεία. Ολόκληρη η ύπαρξη μας κατασπαταλημένη μ’αυτό τον τρόπο,-οι μύες βρίσκονται σε εγρήγορση μονάχα γιά υποκλίσεις, οι καρδιές επιθυμούν μονάχα εμπορεύματα,-μέσα στη σιγουριά μιας φυλακής.

Γιατί οι πόλεις μας μοιάζουν ήδη με μιά φυλακή,κάθε δημόσιος χώρος προγραμματίζεται γιά να επιτηρείται, να ελέγχεται, να περιπολείται. Οι κάτοικοι τους είναι κρατούμενοι από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, περασμένοι με χειροπέδες από τις κοινωνικές υποχρεώσεις, υπό την επίβλεψη μιας τηλε-κάμερας σε κάθε τους βήμα! Ολοι τους διακατέχονται από την ίδια επιθυμία απόδρασης, καταναλώνοντας τα τέλεια υπολογισμένα συναισθήματα που εκπέμπονται από τις πανταχού παρούσες οθόνες.

Η κοινωνία μας είναι μιά φυλακή ανοικτού ουρανού που υπόσχεται την ευμάρεια αλλά καταφέρνει να τηρήσει μονάχα τις σφαγές, οπως αποδυκνείουν τα ναυαγισμένα όνειρα όλων όσων αποπειρούνται να εισέλθουν καθώς και τα βομβαρδισμένα πτώματα όλων όσων εξεγείρονται στο κατώφλι της. Για την εξουδετέρωση όποιου τολμά και δεν ζητά ελεημοσύνη αλλά αντίθετα διανοίγει με την ικανότητα του το δρόμο του, φροντίζουν οι διάφοροι νομοθέτες, οι δικαστές, οι χωροφύλακες και οι δημοσιογράφοι.

Αν αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες βρίσκεται στη φάση κατασκευής μιά μεγα-φυλακή, στην Αθήνα επιβάλλονται ειδικές συνθήκες κράτησης στους πιό ανυπότακτους κρατούμενους ! Αν στο Παρίσι μπαίνει ο θεμέλιος λίθος του νέου δικαστικού μεγάρου, στη Ζυρίχη και στο Μόναχο προγραμματίζονται την ίδια στιγμή άλλα τερατώδη κέντρα δικαιοσύνης και αστυνομικού ελέγχου! Αν οι εξουσίες καταφέρνουν να συνεννοηθούν πέρα από τα σύνορα ετσι ώστε να εφαρμόσουν αντιεξεγερσιακές στρατηγικές, τα ερευνητικά κέντρα και η βιομηχανία της ασφάλειας επιταχύνουν ταυτόχρονα τις διεργασίες κατασκευής της κοινωνικής ειρήνης. Παντού, από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα περνώντας από την Ιταλία η καταστολή χτυπά ανελέητα οποιον χρεώθηκε με το πιό ασυγχώρητο έγκλημα: να ξεμπερδεύει επιτέλους με τη υπακοή παροτρύνοντας τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Παρόλα αυτά, τα μεγάλα επιτεύγματα της καταστολής δεν συναντούν στο δρόμο τους μονάχα τα χειροκροτήματα, τη σιγή ή τα παράπονα. Ορισμένες φορές συγκρούονται επίσης και με μια αποφασιστική και συμπαγή εχθρότητα, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με την περίπτωση της κατασκευής της μεγαλύτερης φυλακής στο Βέλγιο. Το εργοτάξιο που αναμένεται να ξεκινήσει καταγράφει ήδη στο ιστορικό του μιά σειρά άμεσων δράσεων ενάντια σε όλους αυτούς που εμπλέκονται στην κατασκευή, δημόσιους θεσμούς και ιδιωτικές εταιρίες. Από τις μπογιές μέχρι τις πέτρες, από από τα σφυριά μέχρι τις φωτιές, από τις καταστροφές μέχρι τα σαμποταζ, υπάρχει ένα ολόκληρο επιθετικό σύμπαν που διαρηγνύει κάθε ποινικό κώδικα, κάθε πολιτικό υπολογισμό, κάθε συμφωνία με το κράτος. Αν οι υπερασπιστές της τάξης επιθυμούν να το πνίξουν, δεν είναι παρά γιατί η δίψα της ελευθερίας μπορεί να γίνει μεταδοτική. Παντού.

Το ανθρώπινο ον δεν γεννήθηκε γιά να κάθεται στη σειρά, ένας οσφυοκάμπτης σε αναμονή άδειας ζωής. Με το κεφάλι ψηλά, οπλίζοντας το χέρι και προκαλώντας την εξουσία-ειναι εδω και τώρα που αρχίζει η ζωή, σπάζοντας όλες τις σειρές.

[Found on Break the ranks]

 

Ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή μιας μεγα-φυλακής [Νοέμβριος 2014]

Filed under: Ελληνικά — lacavale @ 11:05

Αυτή η ανάλυση είχε δημοσιευτεί αρχικά στο πρώτο τεύχος του εντύπου “Richochets”, το Νοέμβριο του 2014, ένα ενημερωτικό δελτίο στα γαλλικά σχετικά με τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren των Βρυξελλών. Το κείμενο, που ακολουθεί, είναι το πρώτο μιας σειράς μεταφράσεων από τις εκδόσεις Άγνωστοι, κομμάτι μιας μπροσούρας υπό διαμόρφωση σχετικά με τον αγώνα ενάντια στη μεγα-φυλακή.

Το βελγικό κράτος θέλει να κατασκευάσει μια νέα φυλακή στο Harren, βόρεια των Βρυξελλών. Ο στόχος είναι να γίνει η μεγαλύτερη φυλακή στο Βέλγιο, μια μεγα-φυλακή (σύμπλεγμα εγκαταστάσεων φυλακών υψίστης ασφαλείας), μια αυθεντική πόλη-φυλακή, η οποία θα εμπεριέχει πέντε διαφορετικές φυλακές στο ίδιο μέρος. Όπως και οι υπόλοιπες φυλακές, που κατασκευάστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, και αυτή στις Βρυξέλλες θα αναπτυχθεί με βάση αυτό που εκείνοι ονομάζουν “κοινοπραξία ιδιωτών και δημοσίου”. Αυτό σημαίνει πως η κατασκευή και η διαχείριση της φυλακής θα βρίσκονται εξ ολοκλήρου στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών και πως το κράτος θα νοικιάσει τις εγκαταστάσεις για 25 χρόνια, μετά το πέρας των οποίων θα γίνουν τελικά κρατική ιδιοκτησία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δε χρειάζεται κανείς να κοιτάξει και πολύ σε βάθος για να κατανοήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αντιπροσωπεύει αυτό το εγχείρημα.

Η μεγα-φυλακή θα είναι, επίσης, η πρώτη βελγική φυλακή, στην οποία θα υπάρχει η δυνατότητα να κλειστεί ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ταυτόχρονα (το σύμπλεγμα διαθέτει 1.200 κελιά), άντρες, γυναίκες και παιδιά. Εντός της φυλακής θα υπάρχει δικαστήριο, με σκοπό να περιοριστούν οι μετακινήσεις των κρατουμένων όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η κατασκευή αυτού του τερατουργήματος είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός “υπερ-σχεδίου” των προηγούμενων κυβερνήσεων, το οποίο οραματίζεται την κατασκευή εννιά περίπου καινούριων φυλακών σε όλην τη χώρα. Το σχέδιο πουλήθηκε στο κοινό ως η τελική λύση στον υπερ-πληθυσμό και την επακόλουθη υποβάθμιση κάποιων φυλακών, ως ένα μεγάλο βήμα προς έναν εξανθρωπισμένο εγκλεισμό, δίνοντας βάση στην ενσωμάτωση των κρατουμένων. Ένας τέτοιος ελιγμός έγινε αναπόφευκτος για την εξουσία, βλέποντας πως για χρόνια οι φυλακές είχαν πληγεί από αποδράσεις, ομηρίες δεσμοφυλάκων, αρνήσεις επιστροφής στα κελιά, μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις. Επιπροσθέτως, οι συνθήκες κράτησεις είχαν ως αποτέλεσμα την επίπληξη του βελγικού κράτους από διεθνείς αρχές. Γι’ αυτό, θέλουν να ξεμπερδέψουν με την αναταραχή, την εξέγερση και τη διεθνή προσοχή. Άλλα, όλη αυτή η ρητορική κενοφανούς εξανθρωπισμού σε συνθήκες υποτιθέμενης κρίσης, που έχει σκοπό να διασφαλίσσει πως το κοινό θα αποδεχθεί αυτήν την τεράστια εισροή χρημάτων από τον εγκλεισμό, είναι προφανώς ένα κάρο βλακείες. Είναι το σύγχρονο περιτύλιγμα για κάτι αρχαίο· η εξουσία, που ακονίζει ακόμα περισσότερο τα κατασταλτικά της όπλα για να προστατευθεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό της, να διατηρήσει την κατεύθυνσή της προς περισσότερο έλεγχο και μεγαλύτερη καταστολή.

Σήμερα, διοχετεύουμε χρήματα στο σύστημα δικαιοσύνης του Βελγίου με πολλούς τρόπους. Δεν είναι μόνο τα χιλιάδες κελιά, αλλά και η επέκταση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία, τα πρόστιμα κλπ. Για το κράτος, το ζήτημα δεν είναι ο εξανθρωπισμός των ποινών του, αλλά αντίθετα η επέκταση επιβολής τους σε όλους εκείνους, που συνεχίζουν να ξαναμπαίνουν σε diy υποδομές για να γλιτώσουν από τις αγκάλες της δικαιοσύνης. Με το να αυξάνουν σημαντικά τη χωρητικότητα των φυλακών και με τη διεύρυνση των δυνατοτήτων για εναλλακτικές ποινές, θέλουν να δώσουν σε όλους μας τα πιθανά μέσα για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τι εστί κοινωνία· για να τιμωρήσουν ακόμα περισσότερους ανθρώπους και να τους κλειδώσουν στις φυλακές, στα σπίτια τους, σε μια δουλειά ή σε οικονομικά χρέη.

Και οι εξουσιαστές καταλαβαίνουν καλύτερα από ποτέ πως η επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι δυνατή μόνο μέσω των παραδοσιακών θεσμών του κατασταλτικού μηχανισμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στην πόλη των Βρυξελλών, βλέπουμε πως η μεγα-φυλακή δεν είναι το μόνο εγχείρημα με στόχο τον έλεγχο των ανθρώπων, τον καθορισμό της συμπεριφοράς τους με διάφορους τρόπους και τον επηρεασμό και περιορισμό της καθημερινής ζωής τους. Μέχρι τις πιο απομακρυσμένες γωνίες της πόλης, τέτοια εγχειρήματα ξεπηδούν, όπως φαίνεται, σαν μανιτάρια. Από την κατασκευή νέων αστυνομικών τμημάτων, μέχρι την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων καμερών και επιπροσθέτως, με την εντονότερη παρουσία της αστυνομίας στον δρόμο. Την επέκταση της περιοχής, που βρίσκονται τα κτήρια της Ε.Ε., με σκοπό να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά καλά ελεγχόμενο δίκτυο αστικής συγκοινωνίας, που πρέπει να μεταφέρει το εργατικό δυναμικό, που ζει εκτός της πόλης, γρήγορα και αποδοτικά στον τόπο εργασίας του. Την κατασκευή ναών αφιερωμένων στην όλο και αυξανόμενη κατανάλωση, την κατασκευή νέων πολυτελών κατοικιών στις φτωχότερες γειτονιές, για να επιτευχθεί η “κοινωνική κάθαρση”. Όλες αυτές οι πανέξυπνες εφευρέσεις δεν είναι τίποτα άλλο από όργανα, που έχουν ως μοναδικό στόχο να κρατήσουν τους ανθρώπους στη σειρά ή να συμμορφωθούν με αυτήν και να στοχοποιήσουν, να γελοιοποιήσουν, να κυνηγήσουν ή να φυλακίσουν εκείνους, που δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα ή που την αρνούνται συνειδητά. Η μεγα-φυλακή στο Harren και η αστική ανάπλαση των Βρυξελλών είναι δύο όψεις του ίδιου νοήματος.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που τα πρώτα κείμενα, που εξέφραζαν μια ριζοσπαστική αντίθεση στην κατασκευή της φυλακής, μοιράστηκαν στο Harren, συνδέοντας το πολλοστό κατασταλτικό εγχείρημα του κράτους με την αργή αλλά σίγουρη μετατροπή της πόλης σε μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή. Από τότε, γεννήθηκε ένας αγώνας με πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες και εντάσεις: κείμενα, αφίσες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, σαμποτάζ και άμεση δράση. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες αντικατοπτρίζουν μια αντι-πολιτική αντίληψη και αποτελούν μια πρόκληση σε όλους να περάσουν στην επίθεση, σε απευθείας σύγκρουση με τους εξουσιαστές και του σχεδιασμούς τους. Επίσης, διακηρύσσουν την αυτονομία του αγώνα, ενθαρύννοντας τους πάντες να αυτο-οργανωθούν όποτε/όπως και με όποιον αυτοί θεωρούν καλύτερο, σε μια ευθεία σύγκρουση με εκείνα που μας καταπιέζουν.

Η κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren δεν πρόκειται ποτέ να εμποδιστεί μόνο με τα λόγια. Η φαντασία, οι ιδέες, η επιμονή, το πάθος και οι πράξεις όλων μας μπορούν να φουντώσουν τη φωτιά, στην οποία κανένα μεμονωμένο εγχείρημα κανενός προπύργιου της εξουσίας δεν μπορεί να αντισταθεί. Τη συνέχιση της εξερεύνησης των μονοπατιών αγώνα, την ανάληψη δράσης.

Σαμποτάζ [Μάιος 2015]

Filed under: Ελληνικά — lacavale @ 11:03

1. (ουσιαστικό) Παράνομη πράξη, συνήθως βίαιη, παρεμβολής και καταστροφής, η οποία στοχεύει στο να καταστήσει παραγωγικές, πολιτικές ή στρατιωτικές εγκαταστάσεις μη λειτουργικές.

2. (ουσιαστικό) Δόλιος χειρισμός, πράξεις που στοχεύουν στην αποδιοργάνωση και την πρόκληση αποτυχίας μιας επιχείρησης ή ενός εγχειρήματος.

3. (ουσιαστικό) Υλική πράξη που στοχεύει στην παρεμπόδιση της κανονικής λειτουργίας μιας υπηρεσίας.

Κατά καιρούς, μπορεί να οδηγηθούμε στο να πιστέψουμε πως ζούμε σε έναν κόσμο φαντασμάτων. Χωρίς σώμα ή μορφή, στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας, προσπαθώντας να ταυτοποιήσουν και να ελέγξουν ολόκληρη την ύπαρξή μας. Λέγονται Οικονομία, Έθνος, Πολιτική, Δημόσιο Καλό, Κράτος, Τάξη. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, γιατί υπάρχουν και κυρίως κανείς δε συμφωνεί με το τι εννοεί κάποιος άλλος όταν τα χρησιμοποιεί. Έτσι, λοιπόν, τα φαντάσματα είναι φευγάτα, εξαιρετικά ανθεκτικά στην καλοπροαίρετη ή εποικοδομητική, όπως λένε, κριτική, καθώς έχουν την καταπληκτική ικανότητα να απορροφούν μισο-γνώμες, προσεγγίσεις στο περίπου και την επιφανειακή κριτική.

Η εξουσία διευρύνει συνεχώς την άβυσσο μεταξύ αυτών των ιδεολογημάτων και της αναντίρρητης ουσίας της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αδικίας και της έλλειψης ελευθερίας. Η οικονομία αναφέρεται σαν να είναι κάτι ξεχωριστό από την αποπνικτική δουλειά μας, σαν να μην είναι τα ρούχα που φορούμε, κατασκευασμένα από εκατομμύρια σκλάβους σε κάποια μακρινή χώρα. Μιλάμε για Τάξη, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως όταν αυτή η σύλληψη εφαρμόζεται στην πραγματικότητα, σημαίνει χιλιάδες νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Ακούγονται λόγια για Εγκλεισμό, Τιμωρία, Δικαιοσύνη, αλλά εκείνος που τα λέει σπανίως έχει περάσει χρόνια σε 9 τετραγωνικά μέτρα.

Με τον αγώνα διατρυπούμε αυτό το κάστρο των φαντασμάτων, τα ψέματα στα οποία είναι βασισμένη η κοινωνία. Βλέπουμε τα πράγματα σε όλην τους την αγριότητα, με σάρκα και οστά. Πέρα από το παιχνίδι των παραμορφωτικών καθρεφτών των ιδεολογιών. Πέρα από τους επαγγελματίες του λόγου και τους ειδικούς των αναλύσεων. Σπάμε τον ψευδή διαχωρισμό μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού, συναισθήματος και λογικής, σκέψης και πράξης: οι σκέψεις μας συμβαδίζουν με τον ρυθμό των καρδιών μας που δίνουν δύναμη στα χέρια μας για να δράσουν.

Στον αγώνα, ένα από τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας είναι το σαμποτάζ. Οι παράνομες και καταστρεπτικές πράξεις κάποιου που δρα σε εχθρικό έδαφος, πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Καλύτερα από το να εμπλακούμε σε μια μετωπική μάχη και να υποκύψουμε στις υπερ-αναπτυγμένες άμυνες του συστήματος, εμείς προτείνουμε το σαμποτάζ για να εμποδίσουμε την κατασκευή των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Να βλάψουμε, να υπονομεύσουμε και να καταστρέψουμε τις εσωτερικές λειτουργίες της μηχανής που πρόκειται να κατασκευάσει αυτήν τη φυλακή – τρόμο: τις εταιρείες που την κατασκευάζουν, τους αρχιτέκτονες με το μολύβι στο χέρι, τους μηχανικούς που υπολογίζουν τον πιο οικονομικό και ασφαλή τρόπο να φυλακίσεις έναν άνθρωπο, τις τράπεζες και τους θεσμούς που τη χρηματοδοτούν, τους πολιτικούς που την υποστηρίζουν και τη δικαιολογούν. Καθώς η εξουσία ετοιμάζει το βαλς με φαντάσματά της, με λεκτικούς πυροβολισμούς περί υπερπληθυσμού, ασφάλειας και Δικαιοσύνης, το σαμποτάζ βγάζει στην επιφάνεια την υλική φύση όλης αυτής της υπόθεσης των φυλακών υψίστης ασφαλείας.

Εκτός από την παρεμπόδιση της κανονικής του λειτουργίας, το σαμποτάζ προκαλεί επίσης σύγχυση στις γραμμές του εχθρού. Δεν μπορεί να γνωρίζει από πού θα έρθει το επόμενο χτύπημα. Τη μια στιγμή είναι τα παράθυρα ενός αρχιτεκτονικού γραφείου που σπάστηκαν τη νύχτα, την επόμενη ένα κτίριο μηχανικών που δέχθηκε επίθεση μέσα στην ημέρα, ενώ φλόγες καταστρέφουν τα εργοτάξια και των εξοπλισμό των εργολάβων φυλακών. To σαμποτάζ αναστατώνει τον εχθρό.

Και είναι η αποδιοργάνωση εκείνο που τον εμποδίζει να πετύχει τους στόχους του, όπως η επιβολή της κατασκευής φυλακών υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες. Έτσι, λοιπόν, μακριά από εμάς οι λόγοι των πολιτικών, οι συζητήσεις των δημοσιογράφων, οι αυταπάτες των νομιμόφρονων και η αντιπολίτευση των πολιτών, όλα τους υποκριτικές μπούρδες. Ας σαμποτάρουμε το κάστρο των φαντασμάτων.

Ricochets, αναρχικό δελτίο ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και τον κόσμο τους, τεύχος 6, Μάιος 2015.

 

Επιθέσεις σε περιπολικά, οχήματα μπάτσων και ένα επιχειρηματικό κέντρο “πράσινης τεχνολογίας” (12/06/2015)

Βρυξέλλες:

Κατά τη διάρκεια της νύχτας μεταξύ Πέμπτης 11 Ιουνίου και Παρασκευής 12 Ιουνίου 2015, ξέσπασε φωτιά στο χώρο του Greenbizz, ένα επιχειρηματικό κέντρο του τομέα της λεγόμενης “πράσινης τεχνολογίας”. Σημειώθηκαν σοβαρές ζημιές.

Οι τουλάχιστον δύο εστίες που βρέθηκαν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για εμπρησμό. Η φωτιά ανακαλύφθηκε γύρω στα μεσάνυχτα, αλλά οι πυροσβέστες έμειναν στον χώρο όλην την Παρασκευή.

Το φιλόδοξο εγχείρημα, χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. και εκτελούμενο από την κατασκευαστική BAM, διαβόητο κατασκευαστή φυλακών, σίγουρα θα καθυστερήσει.

Antwerp:

Πέντε περιπολικά και πέντε προσωπικά οχήματα μπάτσων σαμποταρίστηκαν στον χώρο στάθμευσης των αστυνομικών στρατώνων, στο Noorderlaan. Στα περιπολικά τοποθετήθηκαν καρφιά, ώστε να σκάσουν τα λάστιχα. Τα προσωπικά οχήματα των μπάτσων σαμποταρίστηκαν αφαιρώντας τα μπουλόνια των τροχών.

Καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό του, ένας μπάτσος αντιλήφθηκε το σαμποτάζ (πριν πάθει ένα ατύχημα) και ειδοποίησε τους συναδέλφους του.

Ο/οι σαμποτέρ κατάφεραν να εισβάλλουν σε αυτόν τον καλά επιτηρούμενο χώρο, αποφεύγοντας τις κάμερες ασφαλείας και ανοίγοντας μια τρύπα στην περίφραξη.

06/09/2015

“Η φυλακή υψίστης ασφαλείας δεν θα χτιστεί πάνω στην παραίτησή μας” [Ιούνης του 2015]

Filed under: Ελληνικά — lacavale @ 11:01

Οι εργασίες για την κατασκευή μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες, η μεγαλύτερη στη χώρα, πρόκειται να ξεκινήσουν σύντομα. Θα κατασκευαστεί στο Haren, στα νότια προάστια της πόλης, όχι μακριά από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ. Ένας αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και πολλά χρόνια ενάντια σε αυτήν τη μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση από εκείνους που δεν κρύβουν το μίσος τους για την εξουσία κάθε μορφής: φυλλάδια, αφίσες, βιβλία, βίντεο, άγριες διαδηλώσεις, καταλήψεις, συναυλίες, συγκεντρώσεις, συζητήσεις… όλα έχουν συνεισφέρει στη διάδοση μιας εχθρικότητας, η οποία πήγε πέρα από τα λόγια και μετουσιώθηκε σε δεκάδες επί δεκάδων άμεσες δράσεις.

Συμπαγείς πράξεις εξέγερσης έλαβαν χώρα όχι μόνο στις πιο ταραχώδεις γειτονιές της πρωτεύουσας, αλλά σε όλο το Βέλγιο. Έτσι, μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να αποδοθούν σε μερικούς θερμοκέφαλους. Είναι μια “εξαίσια ανύψωση της εξέγερσης των χεριών και του μυαλού”, η οποία έχει ανησυχήσει τις αρχές του Βελγίου, έχοντας αποδείξει ότι είναι στην ευχέρια κάθε οργής και μυαλού. Καθώς και ότι είναι αποφασισμένη να μη δεχθεί τους συμβιβασμούς της πολιτικής.

Αυτό εξηγεί γιατί τόσοι πολλοί απασχολούνται με κάθε τρόπο με το σταμάτημα αυτού του αγώνα ενάντια στη μελλοντική φυλακή υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες. Οι “αποσυμπιεστές” της (άκρας) αριστεράς -οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν έναν αυτο-οργανωμένο αγώνα που διεξάγεται αυτόνομα χωρίς να ζητιανεύει για πολιτική συναίνεση και είναι ξεκάθαρα ενάντια σε κάθε εξουσία- δεν έχουν καταφέρει να τον σταματήσουν.

Οι δημοσιογράφοι -οι οποίοι πρόσφατα πασχίζουν να μετατρέψουν τους εχθρούς κάθε φυλακής σε εχθρούς της ανθρωπότητας, παρουσιάζοντάς τους ως αιμοδιψή κτήνη αποφασισμένα να στραφούν εναντίον οποιουδήποτε- δεν έχουν καταφέρει να τον σταματήσουν. Οι ανακριτές που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να διαχωρίσουν τους ανατρεπτικούς σε καλούς διαδηλωτές και κακούς σαμποτέρς δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν. Οι μπάτσοι με στολές και πολιτικά ακόμα κι αν ήρθαν με άσεμνες προτάσεις ψάχνοντας για ρουφιάνους, δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν.

Η τελευταία “αντι-τρομοκρατική” επιχείρηση, που ξεκίνησε τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Ιουνίου, ξαμόλυσε τους μπάτσους σε επιδρομές, με σκοπό να κατασχέσουν κάθε κομμάτι χαρτιού, κάθε έκδοση, κάθε φυλλάδιο και αφίσα, κάθε γραπτό και κάθε υπολογιστή από τα σπίτια στα οποία εισέβαλλαν και από το Le Passage, τον χώρο του αγώνα ενάντια στη φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Όταν μεταφέρθηκαν στα γραφεία της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας, οι αναρχικοί αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση και αφέθηκαν ελεύθεροι μερικές ώρες αργότερα. Ο εγκέφαλος αυτής της πανέξυπνης επιχείρησης είναι ο βασιλικός εισαγγελέας Patrick De Coster. Παρά το επίθετό του, σίγουρα δε συμπαθεί τους επαναστάτες όπως ο Thyl Ulenspiegel. (Το 1867 ο Charles De Coster έγραψε το “Ο μύθος των  Thyl Ulenspiegel και Lamme Goedzak”, τις περιπέτειες ενός Φλαμανδού φαρσέρ στα χρόνια των Μεταρρυθμιστικών Πολέμων στην Ολλανδία). Το ζοφερό γραφείο του θα δεχτεί τώρα εισβολή απο αναρχικά έντυπα. Ένας καλός οιωνός, αν σκεφτούμε ότι το γραφείο του είχε τυλιχτεί στις φλόγες το 2005.

Σε κάθε περίπτωση, το Le Passage δεν τους χρειάζεται· είναι ήδη γεμάτο συντρόφους, αλληλέγγυους, συνεργούς…

11/06/2015

Ας μη μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια [Μάης του 2014]

Filed under: Ελληνικά — lacavale @ 10:59

Το φυλλάδιο αυτό μοιράστηκε σε κινητοποίηση στις Βρυξέλλες ενάντια στην ενίσχυση του ελέγχου επί των ανέργων. Καθώς αυτή η κινητοποίηση συγκέντρωνε όλη τη χλωρίδα και την πανίδα της πολιτικής και συνδικαλιστικής καπήλευσης, απορροφώντας κάθε δυνατή αυτόνομη έκφραση οργής και απόρριψης, επιλέξαμε να απομακρυνθούμε από αυτή την ανιαρή θεατρική σκηνή και να πάμε να μοιράσουμε το φυλλάδιο σ’ άλλα σημεία της πόλης.

 

Σφίξιμο των λουριών, καταστολή, νέες φυλακές, εργοτάξια παντού…

Ας μη μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια.

Οι ζωές μας κυλάνε μέσα σε στρατόπεδα. Στρατόπεδα εργασίας. Στρατόπεδα εκπαίδευσης. Στρατόπεδα κατανάλωσης. Στρατόπεδα ψυχαγωγικών ασχολιών. Στρατόπεδα εγκλεισμού. Σ’ όλα αυτά τα στρατόπεδα, επί το έργον βρίσκεται η ίδια λογική: να μας κάνουν να υπακούμε και να συμβάλλουμε στην πρόοδο της σημερινής κοινωνίας. Να γυρίζουμε τα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Δεν έχει σημασία πού πηγαίνει. Δεν έχει σημασία που καταστρέφει τόσες ζωές. Δεν έχει σημασία που μας μετατρέπει όλους σε φυλακισμένους του υπάρχοντος. Αυτό που έχει σημασία είναι να ’μαστε εκεί, να συμμετέχουμε, να μην την αμφισβητούμε, ακόμη και να την επευφημούμε. Με το κεφάλι χαμηλωμένο, το μυαλό εκμηδενισμένο, την καρδιά πετρωμένη, κι εμπρός μαρς.

Το κράτος έβαλε μπρος το γενικό σφίξιμο των λουριών, δεν χωρά αμφιβολία. Ο πολλαπλασιασμός των αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους, η αυξανόμενη βαρβαρότητά τους που υποκινούν οι αρχές, η εγκατάσταση καμερών ασφαλείας, η στρατιωτικοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς, η προστασία των ναών του χρήματος όπως οι τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ για να δυσκολεύουν τη ληστεία, όλα αυτά πάνε παρέα με το δυνάμωμα του ελέγχου στους ανέργους και σ’ όποιους άλλους παίρνουν επιδόματα. Η διαχείριση της κοινωνικής ειρήνης, αυτής της χιμαιρικής ειρήνης μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, μεταξύ κυριάρχων και κυριαρχουμένων, ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και της εκάστοτε εξουσίας, δείχνει να παίρνει μια πορεία σαφώς πιο έκδηλα κατασταλτική. Δεν ωφελεί σε τίποτα ωστόσο να κινητοποιούμαστε για να υπερασπιζόμαστε αυτό που κάποτε υπήρξε, για να υπερασπιζόμαστε τον παλαιό τρόπο με τον οποίο η εξουσία μάς διαχειριζόταν και μας εκμεταλλευόταν. Αυτό που πρέπει να φανταστούμε, εδώ και τώρα, είναι πώς να αντιμετωπίσουμε αυτό το γενικό σφίξιμο των λουριών, να πάρουμε την πρωτοβουλία και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, οτιδήποτε θα μπορούσε να μας προσφέρει (καριέρα, κατανάλωση, «διασημότητα») μας είναι αδιάφορο, ό,τι μας επιβάλλει (εργασία, υπακοή, αποβλάκωση) μας προκαλεί απέχθεια. Όπως έλεγε και μια αφίσα σε κάποιους τοίχους των Βρυξελλών πριν από μερικά χρόνια: «Αυτή η κοινωνία έχει βάλει σ’ όλους χαλινάρια· το μόνο που διαφέρει είναι το μήκος τους. Δεν είμαστε από ’κείνους που πολεμάνε για ένα πιο χαλαρό χαλινάρι, για ένα μεγαλύτερο μισθό, για μια λιγότερο βάρβαρη αστυνομία, γι’ αφεντικά και πολιτικούς που θα δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι ειλικρίνεια. Θέλουμε απλώς αυτό που θα ’πρεπε να ποθεί κάθε ύπαρξη δεμένη με λουριά: θέλουμε να τα κόψουμε, να βάλουμε φωτιά στο κλουβί, να συντρίψουμε όσους μας έχουν ή θα ’θελαν να μας έχουν δεμένους».

Παράλληλα με το γενικό σφίξιμο των λουριών, παρακολουθούμε στις Βρυξέλλες μια πραγματική επίθεση των αρχών προκειμένου ν’ αλλάξουν το πρόσωπο της πόλης. Οι Βρυξέλλες θέλουν να δίνουν την εικόνα της πρωτεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιας πραγματικής καπιταλιστικής μητρόπολης, φιλόξενης για τους πλουσίους, τους επιχειρηματίες, τους ευρωκράτες και τη μεσαία τάξη που αχόρταγα καταναλώνει μέχρι σκασμού. Μία πτυχή αυτής της επίθεσης είναι τα καινούργια σχέδια αστικού επανασχεδιασμού και κατασκευών, αφού όλοι οι ισχυροί αγαπάνε την ολοκληρωτική ιδέα πως μεταμορφώνοντας το περιβάλλον μεταμορφώνουμε τον άνθρωπο.

Ενώ η άγρια επέλαση στη ζώνη του καναλιού του Μολενμπέκ υψώνει ένα τείχος από λοφτ, πολυτελή ξενοδοχεία κι ακριβά μπαρ, τουλάχιστον τέσσερα καινούργια εμπορικά κέντρα πρόκειται να κατασκευαστούν ή έχουν ήδη αρχίσει να χτίζονται στο Χέιζελ, στο Άντερλεχτ, στο Σκααρμπέκ και κοντά στο Μάχελεν. Ψηλά στην ευρωπαϊκή ζώνη, τα κτήρια-μάρτυρες της αλαζονείας της εξουσίας σκοτεινιάζουν τον ουρανό, η μεταμόρφωση της ζώνης γύρω απ’ τον Γκαρ ντυ Μιντί σ’ επιχειρηματική συνοικία συνεχίζεται, και το κράτος σχεδιάζει να κατασκευάσει την πιο μεγάλη φυλακή στην ιστορία του Βελγίου, βόρεια των Βρυξελλών, στο Αρέν.

Η εξουσία και ο καπιταλισμός δεν είναι αφηρημένα πράγματα, δεν είναι φαντάσματα που διευθύνουν και καθορίζουν τις ζωές μας χωρίς να μπορούμε να τ’ αγγίξουμε. Αποκτούν σχήμα και μορφή μπροστά στα μάτια μας, σε όλα αυτά τα εργοτάξια, σε κάθε είδους ελεγκτές, στους ουρανοξύστες γραφείων, στις μπάρες στους σταθμούς του μετρό. Δεν πολεμάμε ενάντια σε φαντάσματα, οι αγώνες μας στοχεύουν απευθείας όλες αυτές τις μορφές εξουσίας. Δεν θέλουμε να διαπραγματευτούμε την υποταγή μας, προσπαθούμε να οπλιστούμε με τα μέσα για να τις καταστρέψουμε. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ιδέες και πρωτοβουλίες, συνέργειες και συναντήσεις με άλλους εξεγερμένους, πέτρες και μολότοφ, καθαρό μυαλό και πάθος.

Μπρος στα σχέδια και στα μέτρα της εξουσίας, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα εάν πιστεύουμε ότι άλλοι θ’ αγωνιστούν για μας, ότι πολιτικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις θα ενσαρκώσουν την αποδοκιμασία μας, ότι πρέπει να χτίσουμε ένα πρόσωπο σεβαστό στα μάτια των ισχυρών ώστε να τους πείσουμε και να κερδίσουμε την εύνοιά τους. Όχι, αυτό δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα, ποτέ δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Εκεί όπου πρέπει να στραφούμε είναι σ’ αγώνες αυτόνομους κι αυτοοργανωμένους, άμεσους κι επιθετικούς. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα που λένε πολλά. Ας σκεφτούμε την Τουρκία, όπου η σύγκρουση που ξεκίνησαν αρχικά μερικές δεκάδες εναντιωμένοι στον επανασχεδιασμό της πλατείας Ταξίμ μετατράπηκε σε γενικευμένο ξεσηκωμό σ’ όλη τη χώρα. Ας σκεφτούμε το Αμβούργο, όπου η αντίσταση στις εξακριβώσεις και στις συλλήψεις ανθρώπων χωρίς χαρτιά άναψε φωτιές σε μια χώρα που καυχιέται ότι κρατά τον πληθυσμό υπό απόλυτο έλεγχο. Ας σκεφτούμε και τις Βρυξέλλες, με τις σχετικά απείθαρχες ακόμα γειτονιές εμπρός στην καπιταλιστική και κρατική τάξη, με τις ολοένα σκληρότερες συνθήκες ζωής για όλους, με τη βάρβαρη επίθεση της εξουσίας για να φτιάξει μια νοσηρή μητρόπολη του εμπορεύματος και του ελέγχου. Κάθε σύγκρουση φαινομενικά οριοθετημένη και περιορισμένη μπορεί αύριο να κάνει τους δρόμους να πάρουν φωτιά. Πρέπει όμως να πάρουν μια επιθετική στροφή οι συγκρούσεις, ακόμη κι αν είμαστε λίγοι, ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί το οτιδήποτε. Το εργοτάξιο ενός εμπορικού κέντρου μπορεί να σαμποταριστεί. Οι ελεγκτές του ΟΝΕΜ [σ.τ.μ.: κάτι σαν τον δικό μας ΟΑΕΔ] μπορούν να αποθαρρυνθούν απ’ το να συνεχίσουν την γκεσταπίτικη δουλειά τους. Τα καλώδια απ’ τις κάμερες μπορούν να κοπούν. Το αυτοκίνητο ενός ευρωκράτη ή ενός επιχειρηματία μπορεί να τυλιχτεί στις φλόγες. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, να τολμήσουμε να προσφύγουμε σ’ εκείνες τις ικανότητες των ελεύθερων γυναικών και αντρών που η εξουσία πασχίζει να καταστρέψει: τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, το θάρρος και τη σκέψη.

Κάποιες συγκρούσεις έχουν ήδη αρχίσει, όπως ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή μιας μεγαφυλακής στις Βρυξέλλες. Είναι ένας αγώνας που δεν γυρεύει μιντιακή ή πολιτική εκπροσώπευση. Εξαπλώνεται, σαν υπόγειο ρεύμα, στις γειτονιές, στα μυαλά και στις καρδιές όσων δεν έχουν σκοπό να παραιτηθούν μπροστά στο μέλλον εκμετάλλευσης ή φυλάκισης που τους επιφυλάσσει η εξουσία. Προσπαθεί να δημιουργήσει ρωγμές, ν’ ανοίξει ρήγματα για να εξαπολύσει επίθεση και να χτυπήσει όλους όσους ευθύνονται γι’ αυτό το νοσηρό σχέδιο, που έχει εκπονηθεί κατ’ εικόνα των βλέψεών τους για τις Βρυξέλλες. Η μεγαφυλακή συμβολίζει το όνειρο της εξουσίας που μας θέλει ή αναισθητοποιημένους ή φυλακισμένους.

Εμποδίζοντας άμεσα, με τον αγώνα και μ’ όλες τις πρακτικές σαμποτάζ κι άμεσης δράσης που αποτελούν κομμάτι του, την κατασκευή αυτής της μεγαφυλακής, δημιουργούμε τις ευκαιρίες για να τιναχτούν όλα στον αέρα.

Ενάντια σ’ όλα τα στρατόπεδα, ας φυσήξει ο άνεμος της λευτεριάς.
Ας σαμποτάρουμε τα σχέδια της εξουσίας, ας είμαστε ανεξέλεγκτοι.
Για την αυτοοργάνωση και την επίθεση, εδώ και τώρα.
_

Η δουλειά μάς απελευθερώνει;

Η δουλειά είναι πρωτίστως ένας συμβιβασμός που δεχόμαστε για να μπορούμε να επιβιώνουμε οικονομικά. Γιατί ποτέ δεν διαλέξαμε τον τρόπο που αυτός ο κόσμος λειτουργεί, και γιατί μεγαλώσαμε με το μήνυμα ότι ή περπατάς ή ψοφάς.

Η δουλειά μάς κλέβει το χρόνο μας και την ενέργειά μας! Προσπαθεί να καθορίσει ένα απίστευτο κομμάτι των ασχολιών μας και διεκδικεί διαρκώς το σώμα και τη σκέψη μας.

Η δουλειά τείνει ολοένα περισσότερο να συγχέεται με την ταυτότητά μας. Όταν μας ρωτούν ποιοι είμαστε, στην πραγματικότητα θέλουν να μάθουν ποια είναι η δουλειά μας. Γιατί πέρα από τη δουλειά δεν μένει πια και τίποτα σημαντικό. Έτσι, το κοινωνικό μας στάτους εκτιμάται ανάλογα με τη δουλειά μας. Η κοινωνία μάς κάνει να νιώθουμε για τα καλά ότι δεν αξίζουμε τίποτα όσο δεν δουλεύουμε, κι ότι καλά θα κάναμε να μπούμε σε μια γραμμή το γρηγορότερο, όπως όλος ο κόσμος.

Η δουλειά συνεχώς προσπαθεί να σπείρει σύγχυση κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι τα συμφέροντα των αφεντικών είναι και δικά μας· ότι είμαστε ενεργό κομμάτι της επιχείρησης, ότι πρέπει να πετάμε απ’ τη χαρά μας όταν οι δουλειές πάνε καλά (κι η επιχείρηση έχει πολλά κέρδη), κι ότι πρέπει να καταβάλλουμε επιπλέον προσπάθειες όταν δεν πάει και τόσο καλά.

Η δουλειά ωστόσο πάντα θα μας θεωρεί αναλώσιμο υλικό. Όταν το απαιτούν τα νούμερα μάς πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, και τότε μπορούμε γι’ άλλη μια φορά να βάλουμε στην άκρη την αξιοπρέπειά μας για να πουλήσουμε τον εαυτό μας σε κάποιον άλλον.

Η δουλειά είναι αυτό που μας κάνει να ιδρώνουμε στις αίθουσες αναμονής του Actiris [σ.τ.μ.: βελγικός φορέας εργασίας] ή στις αίθουσες ακρόασης του ΟΝΕΜ [σ.τ.μ.: του αντίστοιχου ΟΑΕΔ]. Σαν εφεδρικός στρατός, πρέπει πάντα να δείχνουμε έτοιμοι να πάμε στο μέτωπο της προσφοράς και της ζήτησης. Κι αν δεν το κάνουμε, τότε η οικονομική απειλή έρχεται καλπάζοντας καταπάνω μας.

Η δουλειά είναι αυτό που φτύνουν οι εργαζόμενοι όταν σαμποτάρουν τις μηχανές για να μπορέσουν να μείνουν μία μέρα στο σπίτι.

Η δουλειά είναι αυτό που οι άνεργοι προσπαθούν να αποφύγουν με όλα τα μέσα που μπορεί να φανταστεί κανείς, με τη βοήθεια ψεύτικων αιτημάτων ή ευφυών ψεμάτων.

Η δουλειά είναι αυτό που οι ένοπλοι ληστές απορρίπτουν όταν πάνε να γυρέψουν το χρήμα εκεί όπου υπάρχει. Στις τράπεζες και στα κοσμηματοπωλεία, σ’ αυτούς που πλουτίζουν στις πλάτες των άλλων.

Η δουλειά είναι αυτό στο οποίο προσπαθούν, ξανά και ξανά, να μας εξαναγκάσουν. Σαν στρατιώτες που πάμε να σώσουμε την άγια οικονομία από την παρακμή της. Μια οικονομία προϊόντων κι υπηρεσιών, που μπορεί να μας είναι αδιάφορη, αλλά όλους μάς εκβιάζει αναίσχυντα και προσπαθεί να μας κάνει να λυγίσουμε.

[Μάης του 2014]

Πηγή: La Cavale (pdf εδώ)

«La maxi-prigione non sarà costruita sulla nostra rassegnazione» [giugno 2015]

Filed under: Italiano — lacavale @ 10:54
A Bruxelles stanno per iniziare i lavori per la costruzione di una maxi-prigione, la più grande del paese. Sorgerà ad Haren, nella periferia a nord della città, non troppo lontano dal quartier generale della Nato. Contro questa grande opera della repressione è in corso da anni una lotta portata avanti da chi non nasconde il proprio odio per qualsiasi autorità: volantini, manifesti, libri, video, manifestazioni selvagge, occupazioni, concerti, appuntamenti, dibattiti… tutto ciò ha contribuito a creare e diffondere quell’ostilità che non è rimasta sulla carta, ma si è concretizzata in decine e decine di azioni dirette. Atti materiali di rivolta avvenuti non solo nei quartieri più caldi della capitale, ma in tutto il Belgio. E, anche solo per questo motivo, impossibili da attribuire a poche teste calde.
Si tratta di una «squisita elevazione del braccio e della mente» che sta preoccupando le autorità belghe, essendosi dimostrata alla portata di tutte le collere e di tutte le intelligenze. Nonché determinata a non accettare i compromessi della politica. Ciò spiega il motivo per cui sono in molti ad essersi mobilitati, utilizzando ogni mezzo, per arrestare questa lotta contro la futura maxi-prigione di Bruxelles.
Non sono riusciti ad arrestarla i recuperatori di (estrema) sinistra che mal sopportano una lotta autorganizzata condotta in modo autonomo, senza elemosinare consensi politici, rivolta esplicitamente contro tutte le autorità.
Non sono riusciti ad arrestarla i giornalisti che in particolare nel recente periodo si sono dati da fare per trasformare i nemici di ogni galera in nemici di ogni essere umano, dipingendoli come belve assetate di sangue intenzionate a prendersela con chiunque.
Non sono riusciti ad arrestarla gli inquisitori in ermellino che hanno cercato inutilmente di dividere i sovversivi fra buoni contestatori e cattivi sabotatori.
Non sono riusciti ad arrestarla gli sgherri in uniforme o in giacca e cravatta con le loro operazioni, i quali si sono spinti fino a fare proposte indecenti pur di ottenere collaborazioni.
L’ultima di queste operazioni “anti-terrorismo” è scattata all’alba di mercoledì 10 giugno, quando i poliziotti sono stati sguinzagliati per procedere ad alcune perquisizioni ed al sequestro di ogni carta, di ogni pubblicazione, di ogni singolo volantino o manifesto, di ogni scritto e di ogni apparecchio informatico trovato nelle abitazioni perquisite e nel Passage, il locale di lotta contro la maxi-prigione. Condotti negli uffici della Polizia Federale, gli anarchici hanno rifiutato di rispondere a qualsiasi domanda venendo liberati dopo alcune ore.
L’artefice di questa brillante operazione è il procuratore del Re, Patrick De Coster. Nonostante il cognome che porta, decisamente non ama i ribelli alla Thyl Ulenspiegel. Il suo lugubre ufficio sarà ora invaso da carte anarchiche. Considerato che già nel 2005 venne dato alle fiamme, è un buon auspicio. In fondo Le Passage può anche farne a meno; è già pieno di compagni, solidali, complici…
 [Finimondo, 11/6/2015]
Older Posts »

Powered by R*