Against the maxi-prison and the world that needs it

PDF : Ricochets – Δελτιο τυπου εναντια στη μεγα-φυλακή και τον περιγυρο τησ – AP. 9

Το RICOCHETS (στρόβιλοι) είναι ένα δελτίο τύπου που γεννήθηκε μέσα στους κόλπους του αγώνα ενάντια στη κατασκευή μιας μεγα-φυλακής στα βόρεια της πόλης των Βρυξελλών. Πρόκειται για ένα αγώνα έξω από κάθε κόμμα και κάθε επίσημη οργάνωση, μια μάχη που προτείνει τον άμεσο παρεμποδισμό, συγκεκριμένα ,διαμέσου των δικών μας ενεργειών, της κατασκευής αυτής της καινούριας φυλακής.

Πρόκειται για μια μάχη διευρυμένου χαρακτήρα, διότι η μεγα- φυλακή αποτελεί το εμβληματικό σχέδιο των καιρών που διανύουμε: ένα γενικότερο περιορισμό να σφύξουμε ακόμη περισσότερο τη ζώνη, μια περεταίρω όξυνση της καταστολής, μια βίαιη αναδιάρθρωση της πόλης με βάση τις λειτουργικές ανάγκες της εξουσίας και της οικονομίας…

Το RICOCHETS έχει σαν στόχο να μοιραστεί τις ειδήσεις αυτού του αγώνα, να διαδόσει τις διαφορετικές του εκφράσεις, να τις εμβαθύνει διαμέσου της κριτικής σκέψης. Στοχεύει στη δημιουργία ενος αυτόνομου χώρου διασύνδεσης μεταξύ όλων αυτών που αγωνίζονται άμεσα ενάντια σε αυτή τη καινούρια φυλακή και με αυτό το τρόπο να διανοίξει μια δυνατότητα: αυτή ώστε οι ενέργειες τους να δημιουργήσουν σταλαγματιές μέσα σε μια ανεξέλεγκτη δυναμική.

Βρισκόμαστε ίσως σε καιρό ειρήνης ; Επίσημα ναι. Ομως εδώ και αρκετό καιρό η ίδια η διατύπωση της “επίσημης κύρηξης του πολέμου” έχει καταστεί ουσιαστικά ανενεργή. Οι σημερινοί πόλεμοι δεν “κυρήσσονται” , αποτελούν πλέον μέρος της καθημερινής διαχείρησης των κρατών και των μεγάλων δυνάμεων. Κατά συνέπεια τους προσδίδουν καινούριους χαρακτηρισμούς πολύ περισσότερο παραπλανητικούς σε σχέση με το παρελθόν. Ανθρωπιστική επιχείρηση. Ειρηνευτική αποστολή. Επιχειρήσεις ενάντια στη πειρατία. Χειρουργικές παρεμβάσεις. Στοχευμένες εξουδετερώσεις. Προστασία των συνόρων. Αντιτρομοκρατικός αγώνας. Θα ήταν λοιπόν ορθότερο να μιλήσουμε σήμερα για “διαρκή πόλεμο”.

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν ειναι δυνατό πλέον να καταμετρηθούν. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, δεν είναι πλέον αντιπαραθέσεις μεταξύ κρατών, αλλά μάλλον επιχειρήσεις ενάντια σε“στασιαστές”, σε “τρομοκράτες” ή σε “εγκληματίες” που για τον ένα ή τον άλλο λόγο απειλούν την καπιταλιστική οικονομία και τις υπάρχουσες ισορροπίες της εξουσίας. Δεν χρειάστηκαν παρά ορισμένοι πραγματικοί επαναστατικοί ξεσηκωμοί στις πόρτες της Ευρώπης (Τυνησία, Αίγυπτος, Συρία, Λιβύη) έτσι ώστε η ευρωπαϊκή πολεμική μηχανή να ανεβάσει αμέσως στροφές. Και το γεγονός αυτό δεν ισχύει μόνο για το “εξωτερικό” των συνόρων. Η στρατιωτικοποίηση αφορά επίσης το “εσωτερικό”, δηλαδή, όλα όσα αφορούν την καταστολή καθώς και τη διαχείρηση των κοινωνικών αντιφάσεων (πλούσιοι και φτωχοί , καταπιεζόμενοι και καταπιεστές, εσωκλεισμένοι και αποκλεισμένοι).Υπό τη σκιά των “τρομοκρατικών απειλών” το χακί επανεμφανίστηκε στους δρόμους. Τα τεχνολογικά αντικείμενα, διαθέτοντας τη θετική εκτίμηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας, στον ίδιο βαθμό μέ τα μέτρα ασφάλειας, κατέδειξαν, ακόμη και σε αυτούς που αρνούνται να θέλουν να το δούν και να το καταλάβουν, το πραγματικό τους πρόσωπο: μέσα ελέγχου που είναι κατα κύριο λόγο στραμμένα ενάντια στο πληθυσμό.Η μηδιατική προπαγάνδα ενάντια στους τρομοκράτες, τους αποκλίνοντες, τους μετανάστες χωρίς χαρτιά,τους εγκληματίες, τα συνεπικουρεί. Οι ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας βρίθουν και άλλοστε οι λειτουργίες επόπτευσης και αυτές καθαρά πολεμικού χαρακτήρα αναλαμβάνονται ολοένα συχνότερα από ιδιωτικές εταιρίες που προμμηθεύουν μισθοφόρους. Τα ερευνητικά εργαστήρια, η ανάπτυξη νέων όπλων, οι συνεργασίες σε διεθνές επίπεδο για να αντιμετωπιστούν οι απειλές βρίσκονται σε ταχεία εξέλιξη. Για να μπορεί κάποιος ακόμη λοιπόν να μιλά για ειρήνη πρέπει να είναι τυφλός όπως ένας δημόσιογράφος. Ο πόλεμος δεν συνίσταται μονάχα από σφαγές και δολοφονίες σε βιομηχανική κλίμακα. Εξαναγκάζει επίσης σε μια “συνεχή κινητοποίηση” τον πληθυσμό ώστε να υπερασπίσει τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Δύο στρατόπεδα: είτε είσαι με την εξουσία, είτε είσαι με τους “τρομοκράτες”. Αυτός ο οποίος δεν θέλει να υπερασπίσει την εξουσία αλλά ούτε και να την κατακτήσει, που αρνείται την άσκηση τρόμου ενάντια στο πληθυσμό (είτε αυτός ο τρόμος προέρχεται από πλευράς του κράτους και του κεφάλαιου υπό μορφή πολέμου, βιομηχανικής μόλυνσης ή εκμετάλλευσης είται προέρχεται από πλευράς αυτών που προτίθενται να δομήσουν μια καινούρια κατασταλτική εξουσία, όπως οι “τζιχαντιστές”) χωρίς παρόλα αυτά να αφεθεί άοπλος θα βρεθεί σύντομα με τη πλάτη στο τοίχο. Ο διαρκής πόλεμος μεταβάλει το πληθυσμό σε “εμπόλεμους ανθρώπους” με σκέψεις σε τέτοιο βαθμό ομοιογενείς όσο και οι συμπεριφορές τους, υπακούοντας τυφλά στους εκάστοτε αρχηγούς, στους σκληρούς και στους αδίστακτους.

“Αν θέλετε την ειρήνη, προετοιμαστείτε για τον πόλεμο” έλεγαν στην αρχαία Ρώμη. Και εμείς οι λάτρεις της ελευθερίας, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενάντια και στο πόλεμο αλλά και στην ειρήνη. Σήμερα, η ειρήνη που διατείνονται ότι θέλουν τα κράτη-και αυτό δεν υπήρξε πιθανά ποτέ διαφορετικό-είναι η ειρήνη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη. Ως προς αυτή τη προοπτική δεν προετοιμάζονται μονάχα για να πνίξουν σε ένα ποτάμι αίματος κάθε απόπειρα απελευθερωτικής εξέγερσης ενάντια στην τάξη τους, αλλά επίσης επιχειρούν ασταμάτητα με βάση μια στρατιωτιωτική λογική εδώ και αλλού. Μια καλή απόδειξη των όσων ισχυριζόμαστε -δηλαδή οτι τα στρατιωτικα, αστυνομικα και πολιτικά πεδία ενσωματώνονται μαζί μέσα στα δόγματα “ασφάλειας” αυτού του υπερτεχνολογικού κόσμου που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα της εξουσίας και του χρήματος-αποτελεί η συνέχεια που μπορούμε να διαπιστώσουμε μεταξύ της πρόσφατης εντατικοποίησης των στρατιωτικών επιχειρήσεων, της στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της αισθητής όξυνσης της καταστολής. Αν στα νερά της Μεσογείου, η διαχείρηση της μετανάστευσης επιβάλλει απο εδώ και στο εξής επιχειρήσεις ξεκάθαρα στρατιωτικού χαρακτήρα, στις Βρυξέλλες, η εξουσία θέλει να κατασκευάσει τη μεγαλύτερη φυλακή στη βελγική ιστορία. Βέβαια, η εξουσία οπωσδήποτε προσπαθει να παρουσιάσει αυτές τις δύο περιπτώσεις σαν εντελώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, διότι ένα απαίσιο πιάτο το τρώει κάποιος καλύτερα σε μικρές δόσεις. Παρόλα αυτά, ο πόλεμος που τα κράτη διεξάγουν αυτή τη στιγμή, που ο καπιταλισμός διεξάγει, που κάθε εξουσία διεξάγει, δεν θα πρέπει να μας αποπροσανατολίσει σχετικά με τους πραγματικούς της στόχους: οι ενδυνάμει λαϊκές εξεγέρσεις και η ενδεχόμενη βούληση για μια κοινωνική επανάσταση που θα προτείνει το οριστικό ξεκαθάρισμα κάθε μορφής εξουσίας. Και η μεγα-φυλακή στις Βρυξέλλες δεν αποτελεί εξαίρεση : θα χρησιμεύσει όχι μόνο για να εγκλείσει στο εσωτερικό της ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που το κράτος θεωρεί επιβλαβείς για τα συμφέροντα του και τη κοινωνία του, αλλά επίσης και για να θέσει σε κυκλοφορία ενα φάντασμα ενάντια σε όλους αυτούς που θα ονειρεύονταν να εξεγερθούν ενάντια στο κράτος.

Ειναι για όλους αυτούς τους λόγους που εκτιμούμε ότι σήμερα ο αγώνας ενάντια στη κατασκευή της μεγα-φυλακής είναι ένας σημαντικός αγώνας. Διότι επιτίθεται ενάντια σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της ενδυνάμωσης της κρατικής καταστολής, δίνοντας ταυτόχρονα μια μάχη ενάντια στην ίδια την ιδέα και την έννοια του κράτους. Να παραμείνουμε θεατές, να υπομείνουμε τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, να παραμείνουμε σε παθητική στάση (συνεισφέροντας δηλαδή στο καταστροφικό και θανατηφόρο έργο του κράτους) στη μεταβολή των πόλεων σε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης ανοιχτού ουρανού, είναι θλιβερό στον ίδιο βαθμό που τα πρόβατα αφήνονται να οδηγηθούν στο σφαγείο. Να αγωνιστούμε για να εξαφανιστεί η μεγαφυλακή προτού προλάβει να εγκλείσει έστω και ένα άτομο στο εσωτερικό της δεν αποτελεί κατα συνέπεια τίποτε περισσότερο από ένα πρώτο βήμα για να επανεξοπλιστούμε απέναντυ στο κράτος, σε σκέψεις, σε συναισθήματα και σε πράξεις.

Μια μεγα-φυλακή υψίστης ασφαλείας ?
Μέσα στα πλαίσια του συνολικού σχεδίου κατασκευής καινούριων φυλακών, η εξουσία θέλει να κατασκευάσει μια μεγα- φυλακή υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες. Αυτή η φυλακή θα μπορεί να εγκλείσει λοιπόν τουλάχιστον 1200 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η τοποθεσία αυτής της μελλοντικής φυλακής βρίσκεται στο Haren, στα βόρεια των Βρυξελλών. Αν σήμερα οι αρχές βρίσκονται ακόμη στη φάση της διαδικασίας απόκτησης όλων των απαιτούμενων αδειών, θα επιθυμούσαν να αρχίσουν την κατασκευή την Ανοιξη του 2015. Οι εταιρίες που θα κερδίσουν χρήματα από αυτή τη κατασκευή έχουν ήδη επιλεγεί, πρόκειται για τις Denys, FCC,Régie des Bâtiments, τους αρχιτέκτονες των γραφείων Buro II& Archi+1, τους μηχανικούς των EGM και της Derveaux, τα γραφεία μελετών Marc&Roba, Arcadis Aqumen, Ares, Typsa, MOOCON. Το προϋπολογιζόμενο ποσό δαπάνης ανέρχεται στα 300 εκατομμύρια Ευρώ.

Γιατί να αντισταθούμε?
Γιατί αυτή η καινούρια φυλακή θα αποτελέσει ένα επιπλέον εργαλείο στα χέρια της εξουσίας ώστε να συντρίψει τους φτωχούς και τους ανυπότακτους.
Γιατί αυτό το σχέδιο είναι επίσης μια από τις κατασταλτικές απαντήσεις του κράτους απέναντι στις εξεγέρσεις των φυλακισμένων και τη γενικότερη δυσαρέσκεια: κατασκευή περισσότερων φυλακών για να εγκλειστούν για περισσότερο χρόνο περισσότεροι άνθρωποι.
Γιατί συμβαδίζει κατά συνέπεια με την διαρκή επιδείνωση των συνθηκών επιβίωσης, την αγριότητα των αστυνομικών και την διαρκή όξυνση του ελέγχου.
Γιατί είναι το πιο εμβληματικό σχέδιο της μεγάλης επίθεσης της εξουσίας τσιμεντοποιώντας ακόμη περισσότερο τις Βρυξέλλες με χτυπήματα πολυτελών, εμπορικών και κατασταλτικών σχεδίων τα οποία στοχεύουν να μεταμορφώσουν τη πόλη σε πόλη-φυλακή, φτιαγμένη για να ικανοποιήσει τις αναγκαιότητες των αστών, των ισχυρών, των ευρωκρατών και των καπιταλιστών.
Γιατί πολύ απλά, η φυλακή είναι μια αθλιότητα και οι αθλιότητες πρέπει να καταστρέφονται και όχι να φτιάχνονται.

Πώς να αγωνιστούμε?
Μέσω της αυτό-οργάνωσης και της άμεσης δράσης.
Για αυτό-οργάνωση, εννοούμε να οργανωθούμε μεταξύ μας, χωρίς διαμεσολαβήσεις πολιτικών ή αρχηγών. Αυτή η αυτο-οργάνωση είναι πάνω απ’ όλα η αυτό-οργάνωση του αγώνα. Δεν στοχεύει να συγκεντρώσει τον περισσότερο δυνατό κόσμο ή να αποκτήσει μια αντιπροσωπευτικότητα, αλλά αντίθετα να αποκτήσει τα μέσα για τον αγώνα, για να δράσει. Ξεκινάμε περισσότερο στη βάση μικρών κύκλων αγωνιστών. Αυτοί οι κύκλοι ή ομάδες γεννιούνται στους τόπους συνεύρεσης των ανθρώπων, των φίλων ή των φιλενάδων, κατοίκων μιας ίδιας περιοχής, μαθητών του ίδιου σχολείου, που θέλουν να εμποδίσουν την κατασκευή της φυλακής υψίστης ασφαλείας. Συζητούν μεταξύ τους και σκέφτονται σχετικά με αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν: μια άγρια απεργία των μαθητών στο σχολείο ενάντια στη φυλακή υψίστης ασφαλείας, μια διανομή ενημερωτικού υλικού στη γειτονιά, ένα οδόφραγμα στο δρόμο ώστε να καταδειχθεί η διαφωνία μας με αυτό το σχέδιο της εξουσίας, μια εκδήλωση συμπαράστασης στον αγώνα, μια κατάληψη ενός κρατικού κτηρίου… Οι κύκλοι φαντάζονται με αυτόνομο τρόπο πώς να διεξάγουν τον αγώνα. Εδώ κάνουμε λόγο για «κύκλους», αλλά αυτό το όνομα, αυτός ο προσδιορισμός, δεν έχει καμία σημασία, αντίθετα είναι το περιεχόμενο που μετράει και η δράση που προκύπτει από το γεγονός της συλλογικής οργάνωσης! Η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια σε δράση. Παρόμοιες μορφές αυτό-οργάνωσης γεννιούνται παντού όπου αναδύονται μάχες ενάντια στην εξουσία. Όμως, δεν θα πρέπει να αναζητήσουν τον διάλογο με την εξουσία, αλλά το αντίθετο. Οι αγωνιστικοί κύκλοι ενάντια στη φυλακή υψίστης ασφαλείας έχουν σαν αποκλειστικό τους στόχο να εμποδίσουν το σχέδιο το οποίο η εξουσία θέλει να επιβάλει. Ακόλουθα, αυτοί οι κύκλοι μπορούν να συντονίσουν τις δραστηριότητες τους και να φανταστούν μαζί πιο διευρυμένες ενέργειες. Η αυτό-οργάνωση αυτών των κύκλων και ο συντονισμός τους συμβάλλουν στη γέννηση αυτόνομων χώρων αγώνα ενάντια στη φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Για άμεση δράση, εννοούμε τη δράση που σκοπεύει να καταστήσει πρακτικά ανέφικτη την κατασκευή της φυλακής υψίστης ασφαλείας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε σωστά πώς κατασκευάζεται μια φυλακή. Υπάρχουν οι κατασκευαστές που διαθέτουν τα μηχανήματα των εργοταξίων. Υπάρχουν οι υπεύθυνες αρχές που έχουν τα γραφεία τους. Υπάρχει η υποταγή γύρω μας που επιτρέπει στην εξουσία να κατασκευάσει μια τέτοια αθλιότητα όπως είναι η φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η άμεση δράση, συνίσταται λοιπόν στην επίθεση ενάντια σε αυτούς ακριβώς τους πυλώνες της κατασκευής της φυλακής υψίστης ασφαλείας. Δεν έχει μονάχα μια μορφή, περικλείει όλα αυτά που πετάνε άμμο μέσα στη μηχανή της εξουσίας που δουλεύει για να μας επιβάλει αυτή τη φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η πρόταση μας είναι διπλού χαρακτήρα:
-Να δράσουμε ενάντια στους υπεύθυνους του σχεδίου της φυλακής υψίστης ασφαλείας, τις εταιρίες, τους αρχιτέκτονες, τις αρχές, τους εμπλεκόμενους πολιτικούς, τους μηχανικούς που συνεργάζονται, οπουδήποτε μπορούμε να τους ξετρυπώσουμε. Ας θέσουμε εκτός λειτουργίας τα αυτοκίνητα τους και τα μηχανήματα των εργοταξίων, ας αποσυναρμολογήσουμε τα γραφεία τους, ας κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους υπεύθυνους αυτού του φρικτού σχεδίου.
-Να δράσουμε μέσα στις γειτονιές των Βρυξελλών, εκεί που ζούμε και κατοικούμε, για να καταστήσουμε σαφή και ξεκάθαρη τη διαφωνία μας. Η εξουσία θέλει να μας επιβάλει αυτή τη φυλακή, ας καταστήσουμε λοιπόν τις γειτονιές ανεξέλεγκτες για την εξουσία. Ας σαμποτάρουμε τα εργοτάξια των κατασταλτικών και εμπορικών σχεδίων, ας κάνουμε δύσκολη τη ζωή των τοπικών αρχών, ας κόψουμε τη βιντεο-παρακολούθηση, ας αμυνθούμε ενάντια στην αστυνομική και καπιταλιστική βία.

Και ο στόχος όλων αυτών?
Η κατασκευή αυτής της φυλακής υψίστης ασφαλείας είναι ένα πολύ μεγάλο και πολύ σημαντικό σχέδιο της εξουσίας. Ο στόχος αυτού του αγώνα, είναι να καταστεί ανέφικτη η κατασκευή της φυλακής υψίστης ασφαλείας, να καταστρέψουμε αυτό το σχέδιο. Δεν πρόκειται λοιπόν περί διόρθωσης , «εξανθρωπισμού», μετακίνησης, καλυτέρευσης του. Δεν θέλουμε αυτή τη φυλακή υψίστης ασφαλείας, και θα κάνουμε τα πάντα ώστε να εμποδίσουμε τη κατασκευή της. Αυτός είναι ένας καταστρεπτικός αγώνας ενάντια στον κατασταλτικό τρόμο του κράτους. Κάθε προσπάθεια παρεμπόδισης του είναι λοιπόν ένα ζήτημα αξιοπρέπειας επίσης για όλους αυτούς που θέλουν την ελευθερία και το τέλος κάθε μορφής καταπίεσης. Με αυτή την έννοια, αυτός ο αγώνας είναι επίσης τμήμα μίας πολύ ευρύτερης και βαθειάς μάχης, μιας μάχης ενάντια σ’ αυτή την κοινωνία του χρήματος, της εξουσίας και της σφαγής.

Αυτό-οργάνωση και άμεση δράση!
Δράση ενάντια στις συνεργαζόμενες εταιρίες!
Δράση μέσα στις γειτονιές ενάντια στην εξουσία!
Για τον συντονισμό του αγώνα!

Γιατί οι πόλεις μας μοιάζουν ήδη με μιά φυλακή,κάθε δημόσιος χώρος προγραμματίζεται γιά να επιτηρείται, να ελέγχεται, να περιπολείται. Οι κάτοικοι τους είναι κρατούμενοι από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, περασμένοι με χειροπέδες από τις κοινωνικές υποχρεώσεις, υπό την επίβλεψη μιας τηλε-κάμερας σε κάθε τους βήμα! Ολοι τους διακατέχονται από την ίδια επιθυμία απόδρασης, καταναλώνοντας τα τέλεια υπολογισμένα συναισθήματα που εκπέμπονται από τις πανταχού παρούσες οθόνες.

Αυτή η ανάλυση είχε δημοσιευτεί αρχικά στο πρώτο τεύχος του εντύπου “Richochets”, το Νοέμβριο του 2014, ένα ενημερωτικό δελτίο στα γαλλικά σχετικά με τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren των Βρυξελλών. Το κείμενο, που ακολουθεί, είναι το πρώτο μιας σειράς μεταφράσεων από τις εκδόσεις Άγνωστοι, κομμάτι μιας μπροσούρας υπό διαμόρφωση σχετικά με τον αγώνα ενάντια στη μεγα-φυλακή.

Το βελγικό κράτος θέλει να κατασκευάσει μια νέα φυλακή στο Harren, βόρεια των Βρυξελλών. Ο στόχος είναι να γίνει η μεγαλύτερη φυλακή στο Βέλγιο, μια μεγα-φυλακή (σύμπλεγμα εγκαταστάσεων φυλακών υψίστης ασφαλείας), μια αυθεντική πόλη-φυλακή, η οποία θα εμπεριέχει πέντε διαφορετικές φυλακές στο ίδιο μέρος. Όπως και οι υπόλοιπες φυλακές, που κατασκευάστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, και αυτή στις Βρυξέλλες θα αναπτυχθεί με βάση αυτό που εκείνοι ονομάζουν “κοινοπραξία ιδιωτών και δημοσίου”. Αυτό σημαίνει πως η κατασκευή και η διαχείριση της φυλακής θα βρίσκονται εξ ολοκλήρου στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών και πως το κράτος θα νοικιάσει τις εγκαταστάσεις για 25 χρόνια, μετά το πέρας των οποίων θα γίνουν τελικά κρατική ιδιοκτησία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δε χρειάζεται κανείς να κοιτάξει και πολύ σε βάθος για να κατανοήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αντιπροσωπεύει αυτό το εγχείρημα.

Η μεγα-φυλακή θα είναι, επίσης, η πρώτη βελγική φυλακή, στην οποία θα υπάρχει η δυνατότητα να κλειστεί ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ταυτόχρονα (το σύμπλεγμα διαθέτει 1.200 κελιά), άντρες, γυναίκες και παιδιά. Εντός της φυλακής θα υπάρχει δικαστήριο, με σκοπό να περιοριστούν οι μετακινήσεις των κρατουμένων όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η κατασκευή αυτού του τερατουργήματος είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός “υπερ-σχεδίου” των προηγούμενων κυβερνήσεων, το οποίο οραματίζεται την κατασκευή εννιά περίπου καινούριων φυλακών σε όλην τη χώρα. Το σχέδιο πουλήθηκε στο κοινό ως η τελική λύση στον υπερ-πληθυσμό και την επακόλουθη υποβάθμιση κάποιων φυλακών, ως ένα μεγάλο βήμα προς έναν εξανθρωπισμένο εγκλεισμό, δίνοντας βάση στην ενσωμάτωση των κρατουμένων. Ένας τέτοιος ελιγμός έγινε αναπόφευκτος για την εξουσία, βλέποντας πως για χρόνια οι φυλακές είχαν πληγεί από αποδράσεις, ομηρίες δεσμοφυλάκων, αρνήσεις επιστροφής στα κελιά, μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις. Επιπροσθέτως, οι συνθήκες κράτησεις είχαν ως αποτέλεσμα την επίπληξη του βελγικού κράτους από διεθνείς αρχές. Γι’ αυτό, θέλουν να ξεμπερδέψουν με την αναταραχή, την εξέγερση και τη διεθνή προσοχή. Άλλα, όλη αυτή η ρητορική κενοφανούς εξανθρωπισμού σε συνθήκες υποτιθέμενης κρίσης, που έχει σκοπό να διασφαλίσσει πως το κοινό θα αποδεχθεί αυτήν την τεράστια εισροή χρημάτων από τον εγκλεισμό, είναι προφανώς ένα κάρο βλακείες. Είναι το σύγχρονο περιτύλιγμα για κάτι αρχαίο· η εξουσία, που ακονίζει ακόμα περισσότερο τα κατασταλτικά της όπλα για να προστατευθεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό της, να διατηρήσει την κατεύθυνσή της προς περισσότερο έλεγχο και μεγαλύτερη καταστολή.

Σήμερα, διοχετεύουμε χρήματα στο σύστημα δικαιοσύνης του Βελγίου με πολλούς τρόπους. Δεν είναι μόνο τα χιλιάδες κελιά, αλλά και η επέκταση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία, τα πρόστιμα κλπ. Για το κράτος, το ζήτημα δεν είναι ο εξανθρωπισμός των ποινών του, αλλά αντίθετα η επέκταση επιβολής τους σε όλους εκείνους, που συνεχίζουν να ξαναμπαίνουν σε diy υποδομές για να γλιτώσουν από τις αγκάλες της δικαιοσύνης. Με το να αυξάνουν σημαντικά τη χωρητικότητα των φυλακών και με τη διεύρυνση των δυνατοτήτων για εναλλακτικές ποινές, θέλουν να δώσουν σε όλους μας τα πιθανά μέσα για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τι εστί κοινωνία· για να τιμωρήσουν ακόμα περισσότερους ανθρώπους και να τους κλειδώσουν στις φυλακές, στα σπίτια τους, σε μια δουλειά ή σε οικονομικά χρέη.

Και οι εξουσιαστές καταλαβαίνουν καλύτερα από ποτέ πως η επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι δυνατή μόνο μέσω των παραδοσιακών θεσμών του κατασταλτικού μηχανισμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στην πόλη των Βρυξελλών, βλέπουμε πως η μεγα-φυλακή δεν είναι το μόνο εγχείρημα με στόχο τον έλεγχο των ανθρώπων, τον καθορισμό της συμπεριφοράς τους με διάφορους τρόπους και τον επηρεασμό και περιορισμό της καθημερινής ζωής τους. Μέχρι τις πιο απομακρυσμένες γωνίες της πόλης, τέτοια εγχειρήματα ξεπηδούν, όπως φαίνεται, σαν μανιτάρια. Από την κατασκευή νέων αστυνομικών τμημάτων, μέχρι την τοποθέτηση ακόμα περισσότερων καμερών και επιπροσθέτως, με την εντονότερη παρουσία της αστυνομίας στον δρόμο. Την επέκταση της περιοχής, που βρίσκονται τα κτήρια της Ε.Ε., με σκοπό να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά καλά ελεγχόμενο δίκτυο αστικής συγκοινωνίας, που πρέπει να μεταφέρει το εργατικό δυναμικό, που ζει εκτός της πόλης, γρήγορα και αποδοτικά στον τόπο εργασίας του. Την κατασκευή ναών αφιερωμένων στην όλο και αυξανόμενη κατανάλωση, την κατασκευή νέων πολυτελών κατοικιών στις φτωχότερες γειτονιές, για να επιτευχθεί η “κοινωνική κάθαρση”. Όλες αυτές οι πανέξυπνες εφευρέσεις δεν είναι τίποτα άλλο από όργανα, που έχουν ως μοναδικό στόχο να κρατήσουν τους ανθρώπους στη σειρά ή να συμμορφωθούν με αυτήν και να στοχοποιήσουν, να γελοιοποιήσουν, να κυνηγήσουν ή να φυλακίσουν εκείνους, που δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα ή που την αρνούνται συνειδητά. Η μεγα-φυλακή στο Harren και η αστική ανάπλαση των Βρυξελλών είναι δύο όψεις του ίδιου νοήματος.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που τα πρώτα κείμενα, που εξέφραζαν μια ριζοσπαστική αντίθεση στην κατασκευή της φυλακής, μοιράστηκαν στο Harren, συνδέοντας το πολλοστό κατασταλτικό εγχείρημα του κράτους με την αργή αλλά σίγουρη μετατροπή της πόλης σε μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή. Από τότε, γεννήθηκε ένας αγώνας με πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες και εντάσεις: κείμενα, αφίσες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, σαμποτάζ και άμεση δράση. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες αντικατοπτρίζουν μια αντι-πολιτική αντίληψη και αποτελούν μια πρόκληση σε όλους να περάσουν στην επίθεση, σε απευθείας σύγκρουση με τους εξουσιαστές και του σχεδιασμούς τους. Επίσης, διακηρύσσουν την αυτονομία του αγώνα, ενθαρύννοντας τους πάντες να αυτο-οργανωθούν όποτε/όπως και με όποιον αυτοί θεωρούν καλύτερο, σε μια ευθεία σύγκρουση με εκείνα που μας καταπιέζουν.

Η κατασκευή της μεγα-φυλακής στο Harren δεν πρόκειται ποτέ να εμποδιστεί μόνο με τα λόγια. Η φαντασία, οι ιδέες, η επιμονή, το πάθος και οι πράξεις όλων μας μπορούν να φουντώσουν τη φωτιά, στην οποία κανένα μεμονωμένο εγχείρημα κανενός προπύργιου της εξουσίας δεν μπορεί να αντισταθεί. Τη συνέχιση της εξερεύνησης των μονοπατιών αγώνα, την ανάληψη δράσης.

1. (ουσιαστικό) Παράνομη πράξη, συνήθως βίαιη, παρεμβολής και καταστροφής, η οποία στοχεύει στο να καταστήσει παραγωγικές, πολιτικές ή στρατιωτικές εγκαταστάσεις μη λειτουργικές.

2. (ουσιαστικό) Δόλιος χειρισμός, πράξεις που στοχεύουν στην αποδιοργάνωση και την πρόκληση αποτυχίας μιας επιχείρησης ή ενός εγχειρήματος.

3. (ουσιαστικό) Υλική πράξη που στοχεύει στην παρεμπόδιση της κανονικής λειτουργίας μιας υπηρεσίας.

Κατά καιρούς, μπορεί να οδηγηθούμε στο να πιστέψουμε πως ζούμε σε έναν κόσμο φαντασμάτων. Χωρίς σώμα ή μορφή, στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας, προσπαθώντας να ταυτοποιήσουν και να ελέγξουν ολόκληρη την ύπαρξή μας. Λέγονται Οικονομία, Έθνος, Πολιτική, Δημόσιο Καλό, Κράτος, Τάξη. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, γιατί υπάρχουν και κυρίως κανείς δε συμφωνεί με το τι εννοεί κάποιος άλλος όταν τα χρησιμοποιεί. Έτσι, λοιπόν, τα φαντάσματα είναι φευγάτα, εξαιρετικά ανθεκτικά στην καλοπροαίρετη ή εποικοδομητική, όπως λένε, κριτική, καθώς έχουν την καταπληκτική ικανότητα να απορροφούν μισο-γνώμες, προσεγγίσεις στο περίπου και την επιφανειακή κριτική.

Η εξουσία διευρύνει συνεχώς την άβυσσο μεταξύ αυτών των ιδεολογημάτων και της αναντίρρητης ουσίας της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αδικίας και της έλλειψης ελευθερίας. Η οικονομία αναφέρεται σαν να είναι κάτι ξεχωριστό από την αποπνικτική δουλειά μας, σαν να μην είναι τα ρούχα που φορούμε, κατασκευασμένα από εκατομμύρια σκλάβους σε κάποια μακρινή χώρα. Μιλάμε για Τάξη, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως όταν αυτή η σύλληψη εφαρμόζεται στην πραγματικότητα, σημαίνει χιλιάδες νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Ακούγονται λόγια για Εγκλεισμό, Τιμωρία, Δικαιοσύνη, αλλά εκείνος που τα λέει σπανίως έχει περάσει χρόνια σε 9 τετραγωνικά μέτρα.

Με τον αγώνα διατρυπούμε αυτό το κάστρο των φαντασμάτων, τα ψέματα στα οποία είναι βασισμένη η κοινωνία. Βλέπουμε τα πράγματα σε όλην τους την αγριότητα, με σάρκα και οστά. Πέρα από το παιχνίδι των παραμορφωτικών καθρεφτών των ιδεολογιών. Πέρα από τους επαγγελματίες του λόγου και τους ειδικούς των αναλύσεων. Σπάμε τον ψευδή διαχωρισμό μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού, συναισθήματος και λογικής, σκέψης και πράξης: οι σκέψεις μας συμβαδίζουν με τον ρυθμό των καρδιών μας που δίνουν δύναμη στα χέρια μας για να δράσουν.

Στον αγώνα, ένα από τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας είναι το σαμποτάζ. Οι παράνομες και καταστρεπτικές πράξεις κάποιου που δρα σε εχθρικό έδαφος, πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Καλύτερα από το να εμπλακούμε σε μια μετωπική μάχη και να υποκύψουμε στις υπερ-αναπτυγμένες άμυνες του συστήματος, εμείς προτείνουμε το σαμποτάζ για να εμποδίσουμε την κατασκευή των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Να βλάψουμε, να υπονομεύσουμε και να καταστρέψουμε τις εσωτερικές λειτουργίες της μηχανής που πρόκειται να κατασκευάσει αυτήν τη φυλακή – τρόμο: τις εταιρείες που την κατασκευάζουν, τους αρχιτέκτονες με το μολύβι στο χέρι, τους μηχανικούς που υπολογίζουν τον πιο οικονομικό και ασφαλή τρόπο να φυλακίσεις έναν άνθρωπο, τις τράπεζες και τους θεσμούς που τη χρηματοδοτούν, τους πολιτικούς που την υποστηρίζουν και τη δικαιολογούν. Καθώς η εξουσία ετοιμάζει το βαλς με φαντάσματά της, με λεκτικούς πυροβολισμούς περί υπερπληθυσμού, ασφάλειας και Δικαιοσύνης, το σαμποτάζ βγάζει στην επιφάνεια την υλική φύση όλης αυτής της υπόθεσης των φυλακών υψίστης ασφαλείας.

Εκτός από την παρεμπόδιση της κανονικής του λειτουργίας, το σαμποτάζ προκαλεί επίσης σύγχυση στις γραμμές του εχθρού. Δεν μπορεί να γνωρίζει από πού θα έρθει το επόμενο χτύπημα. Τη μια στιγμή είναι τα παράθυρα ενός αρχιτεκτονικού γραφείου που σπάστηκαν τη νύχτα, την επόμενη ένα κτίριο μηχανικών που δέχθηκε επίθεση μέσα στην ημέρα, ενώ φλόγες καταστρέφουν τα εργοτάξια και των εξοπλισμό των εργολάβων φυλακών. To σαμποτάζ αναστατώνει τον εχθρό.

Και είναι η αποδιοργάνωση εκείνο που τον εμποδίζει να πετύχει τους στόχους του, όπως η επιβολή της κατασκευής φυλακών υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες. Έτσι, λοιπόν, μακριά από εμάς οι λόγοι των πολιτικών, οι συζητήσεις των δημοσιογράφων, οι αυταπάτες των νομιμόφρονων και η αντιπολίτευση των πολιτών, όλα τους υποκριτικές μπούρδες. Ας σαμποτάρουμε το κάστρο των φαντασμάτων.

Ricochets, αναρχικό δελτίο ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και τον κόσμο τους, τεύχος 6, Μάιος 2015.

Επιθέσεις σε περιπολικά, οχήματα μπάτσων και ένα επιχειρηματικό κέντρο “πράσινης τεχνολογίας” (12/06/2015)

Βρυξέλλες:

Κατά τη διάρκεια της νύχτας μεταξύ Πέμπτης 11 Ιουνίου και Παρασκευής 12 Ιουνίου 2015, ξέσπασε φωτιά στο χώρο του Greenbizz, ένα επιχειρηματικό κέντρο του τομέα της λεγόμενης “πράσινης τεχνολογίας”. Σημειώθηκαν σοβαρές ζημιές.

Οι τουλάχιστον δύο εστίες που βρέθηκαν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για εμπρησμό. Η φωτιά ανακαλύφθηκε γύρω στα μεσάνυχτα, αλλά οι πυροσβέστες έμειναν στον χώρο όλην την Παρασκευή.

Το φιλόδοξο εγχείρημα, χρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε. και εκτελούμενο από την κατασκευαστική BAM, διαβόητο κατασκευαστή φυλακών, σίγουρα θα καθυστερήσει.

Antwerp:

Πέντε περιπολικά και πέντε προσωπικά οχήματα μπάτσων σαμποταρίστηκαν στον χώρο στάθμευσης των αστυνομικών στρατώνων, στο Noorderlaan. Στα περιπολικά τοποθετήθηκαν καρφιά, ώστε να σκάσουν τα λάστιχα. Τα προσωπικά οχήματα των μπάτσων σαμποταρίστηκαν αφαιρώντας τα μπουλόνια των τροχών.

Καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό του, ένας μπάτσος αντιλήφθηκε το σαμποτάζ (πριν πάθει ένα ατύχημα) και ειδοποίησε τους συναδέλφους του.

Ο/οι σαμποτέρ κατάφεραν να εισβάλλουν σε αυτόν τον καλά επιτηρούμενο χώρο, αποφεύγοντας τις κάμερες ασφαλείας και ανοίγοντας μια τρύπα στην περίφραξη.

06/09/2015

Οι εργασίες για την κατασκευή μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες, η μεγαλύτερη στη χώρα, πρόκειται να ξεκινήσουν σύντομα. Θα κατασκευαστεί στο Haren, στα νότια προάστια της πόλης, όχι μακριά από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ. Ένας αγώνας βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και πολλά χρόνια ενάντια σε αυτήν τη μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση από εκείνους που δεν κρύβουν το μίσος τους για την εξουσία κάθε μορφής: φυλλάδια, αφίσες, βιβλία, βίντεο, άγριες διαδηλώσεις, καταλήψεις, συναυλίες, συγκεντρώσεις, συζητήσεις… όλα έχουν συνεισφέρει στη διάδοση μιας εχθρικότητας, η οποία πήγε πέρα από τα λόγια και μετουσιώθηκε σε δεκάδες επί δεκάδων άμεσες δράσεις.

Συμπαγείς πράξεις εξέγερσης έλαβαν χώρα όχι μόνο στις πιο ταραχώδεις γειτονιές της πρωτεύουσας, αλλά σε όλο το Βέλγιο. Έτσι, μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να αποδοθούν σε μερικούς θερμοκέφαλους. Είναι μια “εξαίσια ανύψωση της εξέγερσης των χεριών και του μυαλού”, η οποία έχει ανησυχήσει τις αρχές του Βελγίου, έχοντας αποδείξει ότι είναι στην ευχέρια κάθε οργής και μυαλού. Καθώς και ότι είναι αποφασισμένη να μη δεχθεί τους συμβιβασμούς της πολιτικής.

Αυτό εξηγεί γιατί τόσοι πολλοί απασχολούνται με κάθε τρόπο με το σταμάτημα αυτού του αγώνα ενάντια στη μελλοντική φυλακή υψίστης ασφαλείας στις Βρυξέλλες. Οι “αποσυμπιεστές” της (άκρας) αριστεράς -οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν έναν αυτο-οργανωμένο αγώνα που διεξάγεται αυτόνομα χωρίς να ζητιανεύει για πολιτική συναίνεση και είναι ξεκάθαρα ενάντια σε κάθε εξουσία- δεν έχουν καταφέρει να τον σταματήσουν.

Οι δημοσιογράφοι -οι οποίοι πρόσφατα πασχίζουν να μετατρέψουν τους εχθρούς κάθε φυλακής σε εχθρούς της ανθρωπότητας, παρουσιάζοντάς τους ως αιμοδιψή κτήνη αποφασισμένα να στραφούν εναντίον οποιουδήποτε- δεν έχουν καταφέρει να τον σταματήσουν. Οι ανακριτές που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να διαχωρίσουν τους ανατρεπτικούς σε καλούς διαδηλωτές και κακούς σαμποτέρς δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν. Οι μπάτσοι με στολές και πολιτικά ακόμα κι αν ήρθαν με άσεμνες προτάσεις ψάχνοντας για ρουφιάνους, δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν.

Η τελευταία “αντι-τρομοκρατική” επιχείρηση, που ξεκίνησε τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Ιουνίου, ξαμόλυσε τους μπάτσους σε επιδρομές, με σκοπό να κατασχέσουν κάθε κομμάτι χαρτιού, κάθε έκδοση, κάθε φυλλάδιο και αφίσα, κάθε γραπτό και κάθε υπολογιστή από τα σπίτια στα οποία εισέβαλλαν και από το Le Passage, τον χώρο του αγώνα ενάντια στη φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Όταν μεταφέρθηκαν στα γραφεία της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας, οι αναρχικοί αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση και αφέθηκαν ελεύθεροι μερικές ώρες αργότερα. Ο εγκέφαλος αυτής της πανέξυπνης επιχείρησης είναι ο βασιλικός εισαγγελέας Patrick De Coster. Παρά το επίθετό του, σίγουρα δε συμπαθεί τους επαναστάτες όπως ο Thyl Ulenspiegel. (Το 1867 ο Charles De Coster έγραψε το “Ο μύθος των  Thyl Ulenspiegel και Lamme Goedzak”, τις περιπέτειες ενός Φλαμανδού φαρσέρ στα χρόνια των Μεταρρυθμιστικών Πολέμων στην Ολλανδία). Το ζοφερό γραφείο του θα δεχτεί τώρα εισβολή απο αναρχικά έντυπα. Ένας καλός οιωνός, αν σκεφτούμε ότι το γραφείο του είχε τυλιχτεί στις φλόγες το 2005.

Σε κάθε περίπτωση, το Le Passage δεν τους χρειάζεται· είναι ήδη γεμάτο συντρόφους, αλληλέγγυους, συνεργούς…

11/06/2015

Το φυλλάδιο αυτό μοιράστηκε σε κινητοποίηση στις Βρυξέλλες ενάντια στην ενίσχυση του ελέγχου επί των ανέργων. Καθώς αυτή η κινητοποίηση συγκέντρωνε όλη τη χλωρίδα και την πανίδα της πολιτικής και συνδικαλιστικής καπήλευσης, απορροφώντας κάθε δυνατή αυτόνομη έκφραση οργής και απόρριψης, επιλέξαμε να απομακρυνθούμε από αυτή την ανιαρή θεατρική σκηνή και να πάμε να μοιράσουμε το φυλλάδιο σ’ άλλα σημεία της πόλης.

Σφίξιμο των λουριών, καταστολή, νέες φυλακές, εργοτάξια παντού…

Ας μη μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια.

Οι ζωές μας κυλάνε μέσα σε στρατόπεδα. Στρατόπεδα εργασίας. Στρατόπεδα εκπαίδευσης. Στρατόπεδα κατανάλωσης. Στρατόπεδα ψυχαγωγικών ασχολιών. Στρατόπεδα εγκλεισμού. Σ’ όλα αυτά τα στρατόπεδα, επί το έργον βρίσκεται η ίδια λογική: να μας κάνουν να υπακούμε και να συμβάλλουμε στην πρόοδο της σημερινής κοινωνίας. Να γυρίζουμε τα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Δεν έχει σημασία πού πηγαίνει. Δεν έχει σημασία που καταστρέφει τόσες ζωές. Δεν έχει σημασία που μας μετατρέπει όλους σε φυλακισμένους του υπάρχοντος. Αυτό που έχει σημασία είναι να ’μαστε εκεί, να συμμετέχουμε, να μην την αμφισβητούμε, ακόμη και να την επευφημούμε. Με το κεφάλι χαμηλωμένο, το μυαλό εκμηδενισμένο, την καρδιά πετρωμένη, κι εμπρός μαρς.

Το κράτος έβαλε μπρος το γενικό σφίξιμο των λουριών, δεν χωρά αμφιβολία. Ο πολλαπλασιασμός των αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους, η αυξανόμενη βαρβαρότητά τους που υποκινούν οι αρχές, η εγκατάσταση καμερών ασφαλείας, η στρατιωτικοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς, η προστασία των ναών του χρήματος όπως οι τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ για να δυσκολεύουν τη ληστεία, όλα αυτά πάνε παρέα με το δυνάμωμα του ελέγχου στους ανέργους και σ’ όποιους άλλους παίρνουν επιδόματα. Η διαχείριση της κοινωνικής ειρήνης, αυτής της χιμαιρικής ειρήνης μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, μεταξύ κυριάρχων και κυριαρχουμένων, ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και της εκάστοτε εξουσίας, δείχνει να παίρνει μια πορεία σαφώς πιο έκδηλα κατασταλτική. Δεν ωφελεί σε τίποτα ωστόσο να κινητοποιούμαστε για να υπερασπιζόμαστε αυτό που κάποτε υπήρξε, για να υπερασπιζόμαστε τον παλαιό τρόπο με τον οποίο η εξουσία μάς διαχειριζόταν και μας εκμεταλλευόταν. Αυτό που πρέπει να φανταστούμε, εδώ και τώρα, είναι πώς να αντιμετωπίσουμε αυτό το γενικό σφίξιμο των λουριών, να πάρουμε την πρωτοβουλία και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, οτιδήποτε θα μπορούσε να μας προσφέρει (καριέρα, κατανάλωση, «διασημότητα») μας είναι αδιάφορο, ό,τι μας επιβάλλει (εργασία, υπακοή, αποβλάκωση) μας προκαλεί απέχθεια. Όπως έλεγε και μια αφίσα σε κάποιους τοίχους των Βρυξελλών πριν από μερικά χρόνια: «Αυτή η κοινωνία έχει βάλει σ’ όλους χαλινάρια· το μόνο που διαφέρει είναι το μήκος τους. Δεν είμαστε από ’κείνους που πολεμάνε για ένα πιο χαλαρό χαλινάρι, για ένα μεγαλύτερο μισθό, για μια λιγότερο βάρβαρη αστυνομία, γι’ αφεντικά και πολιτικούς που θα δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι ειλικρίνεια. Θέλουμε απλώς αυτό που θα ’πρεπε να ποθεί κάθε ύπαρξη δεμένη με λουριά: θέλουμε να τα κόψουμε, να βάλουμε φωτιά στο κλουβί, να συντρίψουμε όσους μας έχουν ή θα ’θελαν να μας έχουν δεμένους».

Παράλληλα με το γενικό σφίξιμο των λουριών, παρακολουθούμε στις Βρυξέλλες μια πραγματική επίθεση των αρχών προκειμένου ν’ αλλάξουν το πρόσωπο της πόλης. Οι Βρυξέλλες θέλουν να δίνουν την εικόνα της πρωτεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιας πραγματικής καπιταλιστικής μητρόπολης, φιλόξενης για τους πλουσίους, τους επιχειρηματίες, τους ευρωκράτες και τη μεσαία τάξη που αχόρταγα καταναλώνει μέχρι σκασμού. Μία πτυχή αυτής της επίθεσης είναι τα καινούργια σχέδια αστικού επανασχεδιασμού και κατασκευών, αφού όλοι οι ισχυροί αγαπάνε την ολοκληρωτική ιδέα πως μεταμορφώνοντας το περιβάλλον μεταμορφώνουμε τον άνθρωπο.

Ενώ η άγρια επέλαση στη ζώνη του καναλιού του Μολενμπέκ υψώνει ένα τείχος από λοφτ, πολυτελή ξενοδοχεία κι ακριβά μπαρ, τουλάχιστον τέσσερα καινούργια εμπορικά κέντρα πρόκειται να κατασκευαστούν ή έχουν ήδη αρχίσει να χτίζονται στο Χέιζελ, στο Άντερλεχτ, στο Σκααρμπέκ και κοντά στο Μάχελεν. Ψηλά στην ευρωπαϊκή ζώνη, τα κτήρια-μάρτυρες της αλαζονείας της εξουσίας σκοτεινιάζουν τον ουρανό, η μεταμόρφωση της ζώνης γύρω απ’ τον Γκαρ ντυ Μιντί σ’ επιχειρηματική συνοικία συνεχίζεται, και το κράτος σχεδιάζει να κατασκευάσει την πιο μεγάλη φυλακή στην ιστορία του Βελγίου, βόρεια των Βρυξελλών, στο Αρέν.

Η εξουσία και ο καπιταλισμός δεν είναι αφηρημένα πράγματα, δεν είναι φαντάσματα που διευθύνουν και καθορίζουν τις ζωές μας χωρίς να μπορούμε να τ’ αγγίξουμε. Αποκτούν σχήμα και μορφή μπροστά στα μάτια μας, σε όλα αυτά τα εργοτάξια, σε κάθε είδους ελεγκτές, στους ουρανοξύστες γραφείων, στις μπάρες στους σταθμούς του μετρό. Δεν πολεμάμε ενάντια σε φαντάσματα, οι αγώνες μας στοχεύουν απευθείας όλες αυτές τις μορφές εξουσίας. Δεν θέλουμε να διαπραγματευτούμε την υποταγή μας, προσπαθούμε να οπλιστούμε με τα μέσα για να τις καταστρέψουμε. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ιδέες και πρωτοβουλίες, συνέργειες και συναντήσεις με άλλους εξεγερμένους, πέτρες και μολότοφ, καθαρό μυαλό και πάθος.

Μπρος στα σχέδια και στα μέτρα της εξουσίας, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα εάν πιστεύουμε ότι άλλοι θ’ αγωνιστούν για μας, ότι πολιτικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις θα ενσαρκώσουν την αποδοκιμασία μας, ότι πρέπει να χτίσουμε ένα πρόσωπο σεβαστό στα μάτια των ισχυρών ώστε να τους πείσουμε και να κερδίσουμε την εύνοιά τους. Όχι, αυτό δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα, ποτέ δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Εκεί όπου πρέπει να στραφούμε είναι σ’ αγώνες αυτόνομους κι αυτοοργανωμένους, άμεσους κι επιθετικούς. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα που λένε πολλά. Ας σκεφτούμε την Τουρκία, όπου η σύγκρουση που ξεκίνησαν αρχικά μερικές δεκάδες εναντιωμένοι στον επανασχεδιασμό της πλατείας Ταξίμ μετατράπηκε σε γενικευμένο ξεσηκωμό σ’ όλη τη χώρα. Ας σκεφτούμε το Αμβούργο, όπου η αντίσταση στις εξακριβώσεις και στις συλλήψεις ανθρώπων χωρίς χαρτιά άναψε φωτιές σε μια χώρα που καυχιέται ότι κρατά τον πληθυσμό υπό απόλυτο έλεγχο. Ας σκεφτούμε και τις Βρυξέλλες, με τις σχετικά απείθαρχες ακόμα γειτονιές εμπρός στην καπιταλιστική και κρατική τάξη, με τις ολοένα σκληρότερες συνθήκες ζωής για όλους, με τη βάρβαρη επίθεση της εξουσίας για να φτιάξει μια νοσηρή μητρόπολη του εμπορεύματος και του ελέγχου. Κάθε σύγκρουση φαινομενικά οριοθετημένη και περιορισμένη μπορεί αύριο να κάνει τους δρόμους να πάρουν φωτιά. Πρέπει όμως να πάρουν μια επιθετική στροφή οι συγκρούσεις, ακόμη κι αν είμαστε λίγοι, ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί το οτιδήποτε. Το εργοτάξιο ενός εμπορικού κέντρου μπορεί να σαμποταριστεί. Οι ελεγκτές του ΟΝΕΜ [σ.τ.μ.: κάτι σαν τον δικό μας ΟΑΕΔ] μπορούν να αποθαρρυνθούν απ’ το να συνεχίσουν την γκεσταπίτικη δουλειά τους. Τα καλώδια απ’ τις κάμερες μπορούν να κοπούν. Το αυτοκίνητο ενός ευρωκράτη ή ενός επιχειρηματία μπορεί να τυλιχτεί στις φλόγες. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, να τολμήσουμε να προσφύγουμε σ’ εκείνες τις ικανότητες των ελεύθερων γυναικών και αντρών που η εξουσία πασχίζει να καταστρέψει: τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, το θάρρος και τη σκέψη.

Κάποιες συγκρούσεις έχουν ήδη αρχίσει, όπως ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή μιας μεγαφυλακής στις Βρυξέλλες. Είναι ένας αγώνας που δεν γυρεύει μιντιακή ή πολιτική εκπροσώπευση. Εξαπλώνεται, σαν υπόγειο ρεύμα, στις γειτονιές, στα μυαλά και στις καρδιές όσων δεν έχουν σκοπό να παραιτηθούν μπροστά στο μέλλον εκμετάλλευσης ή φυλάκισης που τους επιφυλάσσει η εξουσία. Προσπαθεί να δημιουργήσει ρωγμές, ν’ ανοίξει ρήγματα για να εξαπολύσει επίθεση και να χτυπήσει όλους όσους ευθύνονται γι’ αυτό το νοσηρό σχέδιο, που έχει εκπονηθεί κατ’ εικόνα των βλέψεών τους για τις Βρυξέλλες. Η μεγαφυλακή συμβολίζει το όνειρο της εξουσίας που μας θέλει ή αναισθητοποιημένους ή φυλακισμένους.

Εμποδίζοντας άμεσα, με τον αγώνα και μ’ όλες τις πρακτικές σαμποτάζ κι άμεσης δράσης που αποτελούν κομμάτι του, την κατασκευή αυτής της μεγαφυλακής, δημιουργούμε τις ευκαιρίες για να τιναχτούν όλα στον αέρα.

Ενάντια σ’ όλα τα στρατόπεδα, ας φυσήξει ο άνεμος της λευτεριάς.
Ας σαμποτάρουμε τα σχέδια της εξουσίας, ας είμαστε ανεξέλεγκτοι.
Για την αυτοοργάνωση και την επίθεση, εδώ και τώρα.
_

Η δουλειά μάς απελευθερώνει;

Η δουλειά είναι πρωτίστως ένας συμβιβασμός που δεχόμαστε για να μπορούμε να επιβιώνουμε οικονομικά. Γιατί ποτέ δεν διαλέξαμε τον τρόπο που αυτός ο κόσμος λειτουργεί, και γιατί μεγαλώσαμε με το μήνυμα ότι ή περπατάς ή ψοφάς.

Η δουλειά μάς κλέβει το χρόνο μας και την ενέργειά μας! Προσπαθεί να καθορίσει ένα απίστευτο κομμάτι των ασχολιών μας και διεκδικεί διαρκώς το σώμα και τη σκέψη μας.

Η δουλειά τείνει ολοένα περισσότερο να συγχέεται με την ταυτότητά μας. Όταν μας ρωτούν ποιοι είμαστε, στην πραγματικότητα θέλουν να μάθουν ποια είναι η δουλειά μας. Γιατί πέρα από τη δουλειά δεν μένει πια και τίποτα σημαντικό. Έτσι, το κοινωνικό μας στάτους εκτιμάται ανάλογα με τη δουλειά μας. Η κοινωνία μάς κάνει να νιώθουμε για τα καλά ότι δεν αξίζουμε τίποτα όσο δεν δουλεύουμε, κι ότι καλά θα κάναμε να μπούμε σε μια γραμμή το γρηγορότερο, όπως όλος ο κόσμος.

Η δουλειά συνεχώς προσπαθεί να σπείρει σύγχυση κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι τα συμφέροντα των αφεντικών είναι και δικά μας· ότι είμαστε ενεργό κομμάτι της επιχείρησης, ότι πρέπει να πετάμε απ’ τη χαρά μας όταν οι δουλειές πάνε καλά (κι η επιχείρηση έχει πολλά κέρδη), κι ότι πρέπει να καταβάλλουμε επιπλέον προσπάθειες όταν δεν πάει και τόσο καλά.

Η δουλειά ωστόσο πάντα θα μας θεωρεί αναλώσιμο υλικό. Όταν το απαιτούν τα νούμερα μάς πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, και τότε μπορούμε γι’ άλλη μια φορά να βάλουμε στην άκρη την αξιοπρέπειά μας για να πουλήσουμε τον εαυτό μας σε κάποιον άλλον.

Η δουλειά είναι αυτό που μας κάνει να ιδρώνουμε στις αίθουσες αναμονής του Actiris [σ.τ.μ.: βελγικός φορέας εργασίας] ή στις αίθουσες ακρόασης του ΟΝΕΜ [σ.τ.μ.: του αντίστοιχου ΟΑΕΔ]. Σαν εφεδρικός στρατός, πρέπει πάντα να δείχνουμε έτοιμοι να πάμε στο μέτωπο της προσφοράς και της ζήτησης. Κι αν δεν το κάνουμε, τότε η οικονομική απειλή έρχεται καλπάζοντας καταπάνω μας.

Η δουλειά είναι αυτό που φτύνουν οι εργαζόμενοι όταν σαμποτάρουν τις μηχανές για να μπορέσουν να μείνουν μία μέρα στο σπίτι.

Η δουλειά είναι αυτό που οι άνεργοι προσπαθούν να αποφύγουν με όλα τα μέσα που μπορεί να φανταστεί κανείς, με τη βοήθεια ψεύτικων αιτημάτων ή ευφυών ψεμάτων.

Η δουλειά είναι αυτό που οι ένοπλοι ληστές απορρίπτουν όταν πάνε να γυρέψουν το χρήμα εκεί όπου υπάρχει. Στις τράπεζες και στα κοσμηματοπωλεία, σ’ αυτούς που πλουτίζουν στις πλάτες των άλλων.

Η δουλειά είναι αυτό στο οποίο προσπαθούν, ξανά και ξανά, να μας εξαναγκάσουν. Σαν στρατιώτες που πάμε να σώσουμε την άγια οικονομία από την παρακμή της. Μια οικονομία προϊόντων κι υπηρεσιών, που μπορεί να μας είναι αδιάφορη, αλλά όλους μάς εκβιάζει αναίσχυντα και προσπαθεί να μας κάνει να λυγίσουμε.

[Μάης του 2014]

Πηγή: La Cavale (pdf εδώ)